Bollie

Voor iedereen die geen hond heeft of had zal dit een soft verhaal worden ;) Voor degene die wél een hond hebben of hadden zal er veel herkenning zijn.

Ze is m'n derde kind, m'n troost in moeilijke tijden, ze geeft mij onvoorwaardelijke liefde, zij is de reden om in ieder geval iedere dag een wandelingetje te maken, ze is onderdeel van ons gezin: Bullseye, alias Bollie of Bolle.

De kinderen waren 7 en 10. Waar blijft de tijd... Ik word - of ben al- een oude tulp. Eigenlijk waren het mijn dochter en ik die graag een hond wilden. Van mijn zoon kan ik het me niet meer zo goed herinneren. Mijn inmiddels ex-man voelde niet zoveel voor een hond. We kwamen tot een compromis. Mijn ex had de beslissende stem in het ras. Om nog maar even aan te geven dat ik een oude tulp ben, kocht ik een rashonden-boek. Nee, in die tijd kon ik dat niet even googlen :) Destijds hadden we een eigen zaak en ex koos voor een 'gevaarlijk' uitziende stevige hond. Dan kon de hond ook mee naar de winkel ter beveiliging. Ik had liever een soort Boomer gehad, maar dit was nu eenmaal het compromis. Uiteraard las ik over het karakter van de Engelse Staffordshire Bull Terriër. Het bleek te gaan om een gezinshond, een hele sterke hond met een hart van goud. Het is en blijft een Terriër, dus ze zijn eigenwijs. Tot mijn verbazing werd er geschreven dat dit een ras is met humor!

De eerste keer dat wij gingen kijken in Odoornerveen of all places had ze zich afgezonderd van het nestje. Dat schijnt niet zo goed te zijn omdat ze dan angstig zouden zijn of niet sociaal. Maar ex en kinderen gingen voor de witte pup met de grote zwarte vlek rond haar linkeroog. Ze leek op de hond van Bill Sikes uit Oliver Twist, een film die ze meerdere malen hadden gezien. Dat was een Bull Terriër, maar toch ;) Het gaf de doorslag. Wat we toen niet zagen is dat ze een 'Mickey Mouse' figuur op haar rug heeft. 

Ik weet nog goed dat we haar gingen halen, dat zal in september 2002 geweest zijn want ze is op 7 juli geboren. We reden voor de tweede keer bijna 2,5 uur naar Drenthe. Elke pup is leuk, maar deze was toch wel héél erg leuk :) Mijn ex-man was streng en pakte haar hard aan. Hij wilde haar goed laten luisteren en was bovendien een Rottweiler gewend. Maar Bullseye reageerde daar averechts op. Al gauw werd ze angstig voor hem, terwijl ze naar mij juist ging luisteren. Deze stoere hond met het harde uiterlijk is heel gevoelig. Een boze stem was al genoeg. Het werd echt mijn hond, mijn toeverlaat, mijn zorg. Er was dan ook geen discussie toen we uit elkaar gingen in 2006, Bollie ging met mij mee.

We woonden naast het Vondelpark en dat was natuurlijk de ideale plek om Bolle uit te laten. Als ik haar 's avonds uitliet, merkte ik dat ik uit balans was. Ik struikelde en hobbelde met Bollie aan de lijn. In het donker kon ik slecht zien. De lantaarns in het park kon ik niet zien, alleen een soort halo, een wazige ring van licht. Ik zag mensen joggen en ik realiseerde me dat ik dan niet meer kon. Slecht zien, slecht evenwicht, altijd moe... Daar in het Vondelpark met Bollie heb ik voor het eerst gehuild. Niet wetende dat het MS was. Al jaren werd er zo nu en dan een onderzoek gedaan. Waarom hoorde ik ineens zo slecht? Waarom was ik altijd zo moe? Waarom zag ik wazig? De artsen wisten het niet, maar terwijl ik daar in het donker liep met Bollie, wist ik dat er iets goed mis was.

Niet veel later stuurde een oogarts me door naar een neuroloog. Na de tweede MRI werd de diagnose gesteld. Ik weet nog goed dat mijn vader zei: "Hoe moet het nu verder met Bullseye? Ga je haar wegdoen?" Bijzonder dat ik dat nog weet na bijna 14 jaar!

Bolle heeft me gered. Dat klinkt wel heel theatraal, daar ben ik me van bewust. Maar zij is er als het niet zo goed gaat. Als de kinderen er om de week niet waren, was Bollie er. Als ik het liefst met een deken over m'n hoofd de hele dag in bed zou willen liggen, moest ik er wel uit voor Bollie. Ze maakt me nog altijd aan het lachen. Pijn of geen pijn, moe of minder moe, de hond moet uit. Dat is een positief ding! De liefde en aandacht die ik aan Bollie geef, krijg ik driedubbel terug. Als ik huil van onmacht en frustratie komt ze bij me zitten. We passen ons aan elkaar aan, we lopen nu allebei wat langzamer ;) Ze wordt (is) doof, nóg eigenwijzer, slaapt veel, is een lastige eter, ze mankeert het één en ander. We bestellen voor haar en voor mij homeopatische middelen. Gaat een hond nou op z'n baasje lijken, of het baasje op haar hond :)

Bolle en Bruce leerden elkaar nu bijna 7 jaar geleden kennen. Bollie heeft het Bruce niet makkelijk gemaakt, haar en zijn grenzen uitgeprobeerd. Het heeft even geduurd maar Bruce is als een blok voor haar gevallen. Zonder Bruce zou het niet gemakkelijk zijn om Bolle alles te geven wat ze nodig heeft. Bruce loopt 's morgens en 's avonds met haar, ik wandel alleen nog 's middags.

Elke hondenbezitter heeft natuurlijk de liefste hond. Ik ben een hondenmens en vind dan ook (bijna) iedere hond lief. Maar deze hond... mooi van lelijkheid, altijd lief en vrolijk, een kindervriend, een mensenhond en inderdaad met humor... deze hond is de allerliefste. Mijn Bollie (én die van Bruce, Barbara, Robin en mijn ouders) is een lifesaver!