Ik stap met mijn verkeerde benen uit bed. Nee... niet met het verkeerde been, maar in meervoud. Ik ben niet chagrijnig, uit m'n humeur, geïrriteerd. Het zijn gewoon verkeerde benen. Veel te zwaar, pijnlijk, alsof ik de dag ervoor de marathon heb gelopen. Alsof die benen (en voeten) niet van mij zijn. Soms moet ik tegen mezelf zeggen: "Mirjam, nu moet je gaan lopen". Heel gericht die benen de opdracht geven om te doen waar ze voor bedoeld zijn. Of ze een tikkie in de juiste richting geven. Niet dat het altijd helpt.
Ik weet ook niet precies wanneer de benen besluiten om het niet meer te doen. Om een voorbeeld te geven: Ik was vorig jaar buiten met de hond aan het wandelen toen het ineens begon te stortregenen. Ik wilde gaan rennen, snel naar huis. Maar de benen weigerden. Ik ren niet vaak, dus wie weet hoe lang ze al in staking waren. Dus kwamen de hond en ik rustig wandelend drijfnat thuis.
Dus ik stap rond 9 uur uit bed en het voelt alsof ik op een springkussen eerst naar de wc loop. Mijn lief is er alweer uit, maar nog in ochtendjas. Het is koud! We drinken koffie, ik eet m'n appeltje. Ik ben in afwachting van een berichtje van mijn OZ-dochter. WiFi is in Australië niet zo vanzelfsprekend. Manlief gaat de kou in om met de hond te wandelen, ik zit wat te Facebooken. Om 11 uur komt het bericht via Facebook binnen: Hey mam! R u ready? En ja, daar is ze... mijn kind, ons kind. Mijn grote liefde waar ik nu bijna 7 jaar mee samen ben, ziet het avontuurlijke kind ook als zijn dochter. Adoptief dochter misschien, maar hij houdt van haar. Ik realiseer me dat dat bijzonder en fantastisch is!
Ik doe ontzettend m'n best geen namen te noemen, want daar heb ik eerst toestemming voor nodig. Mijn gepartnerde partner heeft geen smartphone, geen Facebookpagina en verkoopt op Marktplaats onder een pseudoniem. Misschien moet ik voor hem maar een andere naam verzinnen. Hij heeft geen doopnaam, dat zou makkelijk zijn. Laat ik hem Bruce noemen ;) Mijn dochter is ook op haar privacy gesteld, ik noem haar Barbara.
We hebben Barbara schokkerig en niet scherp in beeld. Ze praat 'stotterend', maar wat heerlijk om haar zo nu en dan toch even scherp te zien. Ze ziet er goed uit. Achter haar lopen mensen langs die zo nu en dan wat zeggen. Een kindje brabbelt op de achtergrond. Ook de man bij wie ze nu tijdelijk logeert komt even in beeld en zwaait naar de andere kant van de wereld. Hij ziet eruit als een hippie, een jaar of 30/35. Past helemaal bij onze Barbara. Ineens gaan de lichten uit in het huis in Australië en komen een aantal mensen binnen lopen. Ze zingen Happy Birthday en voor het scherm wordt een taart neergezet met kaarsjes! Bruce en ik zingen mee :) Wat heerlijk voor dat kind (24, maar ze blijft m'n kind) dat ze mensen om haar heen heeft die met haar meevieren. Na 20 minuten verbreek ik de verbinding. Ik ben altijd degene die de verbinding moet verbreken. Daar ben ik moeder voor. Het kost me moeite en ik slik even een brokje weg. Dag lieve schat!
11.20 uur. Het moment waar ik ruim 2 maanden op heb moeten wachten is alweer voorbij. Het gaat haar goed, ups & downs misschien, maar over het algemeen gaat het haar goed. Het loslaten van je kinderen is makkelijker gezegd dan gedaan. Je wil toch dat het ze goed gaat, dat ze genoeg geluksmomenten hebben, dat ze een pad kiezen waar ze blij van worden, zonder al te hoge hobbels.
11.20 uur en nu alweer moe. Moe en rare benen en het gebruikelijke bijbehorende moeilijk te omschrijven gevoel. Pijn is een groot woord, maar fijn is het niet. Ik zet me erover heen (zoals iedere dag). Douchen, aankleden, weer koffie. Het nieuwe horloge van Bruce is 'gerepareerd' en ligt klaar bij de Bijenkorf in Amstelveen. "Ik kan ook even alleen naar de Bijenkorf gaan hoor" zegt mijn schat. Uiteraard kan hij dat, maar dat vind ik niet gezellig. Dus ik wandel eerst nog met de hond die mijn tempo volgt. We stappen in het Pandaatje en halen het klokje op. "En nu?" vraagt Bruce... Nu zou ik moeten antwoorden dat ik linea recta weer naar huis wil om naar bed te gaan. Maar dat zeg ik niet. We zijn in de buurt van mijn ouders en we kopen 4 gebakjes om Barbara's verjaardag te vieren. Zij zijn altijd blij ons te zien en ik vind het altijd fijn om bij ze te zijn. Dus het is gezellig, we drinken een glaasje rosé. Aan het einde van de middag komen we thuis en ik verdwijn naar de slaapkamer waar ik in een diepe slaap val. Pas rond 19.00 uur kom ik er weer uit als Bruce een stokbroodje met tartaar klaar heeft staan. Nieuws, serietje, lezen en weer slapen. Gewoon zondag ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten