Marktjes... rommelmarkten, vlooienmarkten, kofferbakmarkten. Bruce en ik vinden het heerlijk om buitenmarkten te bezoeken. Waarom? Het zit misschien in de genen? Bruce is een serieuze 'knutselaar' en altijd op zoek naar bruikbare spullen. Ik ben een 'rommelaar' en hou van de sfeer, de mensen en de rommel. Het marktbezoek is écht geslaagd als we iets gekocht hebben, al is het maar voor 5 cent ;)
Afgelopen weekend waren we op Blijburg. Het weer was niet zo goed, maar de stemming zat er goed in. Een klein kofferbakmarktje op een leuke locatie! Al waaide het flink en scheen de zon niet, toch kreeg ik een beetje vakantiegevoel. Zand onder onze schoenen en leuke vriendelijke mensen. Zo ook twee blonde vrouwen met een geweldige gele camper uit de jaren '70. Aan de camper hingen mooie kledingstukken en op de tafel stonden o.a. Gucci pumps, nieuw in doos. De blondines genoten zichtbaar van het goede leven. Ik wilde het zwarte Zara jasje wel even passen. Het basis kledingstuk wat je altijd en overal aan kunt en niet mag ontbreken ;) Eén van de slanke dames zei met een grote glimlach: "we hebben geen spiegel, maar we zullen eerlijk zeggen of het je goed staat en past". Eerst even Bruce erbij halen, hij loopt meestal een paar kramen voor. Regenjas uit, het zwarte jasje aan. Het voelde wat strak en de blondine trok even aan m'n trui eronder, met de vraag: "Wat heb je eronder aan?" Nee, net iets te strak op de schouders... jammer! Terwijl ik m'n regenjas weer aandeed zei ik tegen de dames dat ik de Volkwagen camper wel héél leuk vond. "Ja, goed hé, dat vinden wij ook!" We struinen verder. Bruce gaat bij iedere bak met rommeltjes door z'n knieën en laat ieder dingetje door z'n handen gaan. Als hij dan na 10 minuten iets heel kleins en onbeduidend heeft uitgekozen, vraagt hij:"wat wil je hiervoor hebben". Verkopers kijken hem altijd op dezelfde manier aan: "Really?" Deze keer zei de vrouw op het uitgespreide zeil:"Echt? Je zit 10 minuten te grabbelen en dát wil je hebben? Wat moet je daarmee, ik begrijp het niet". Bruce glimlacht vriendelijk en zoals vaak gebeurd zegt de verkoopster: "neem maar mee hoor, veel plezier ermee". Op dit kleine marktje, in dat éne uurtje, stopt Bruce met een tevreden gebaar twee keer z'n gratis rommeltjes in z'n jaszak.
Bij een andere kraam ziet Bruce een mooi boek; The making of The Phantom Menace, een gelimiteerde uitgave voor de echte Star Wars fan, zoals mijn zoon Robin. Bruce slaat zijn slag voor zijn adoptief zoon en betaald er maar liefst 2 Euro voor. Een mooie aanwinst, daar zal Robin blij mee zijn! Bij weer een andere kraam zie we een soort carrousel van karton. Een rond geval met afbeeldingen van paarden en een ´gouden´ kroon erboven op. De bakjes die je er in- en uit kunt schuiven zijn genummerd. We kijken ernaar en zeggen tegen elkaar:"Ja, leuk ding met dat rood-en-wit, maar wat is het en wat moeten we ermee". De vrouw van de kraam (kraamvrouw:) zegt: "het is voor de advent, 4 weken voor kerstmis, voor een euro mag je 'em meenemen hoor". Tja, voor een euro... dan nemen we het ding maar mee. We kijken elkaar aan en moeten allebei lachen.
We zijn redelijk snel uitgekeken. Ik heb geen enkel richtingsgevoel, dus als Bruce zegt: "Nou, dat was het" reageer ik teleurgesteld. Echt, nu al alles gezien? Het is nog vroeg, dus we rijden door naar Slotermeer. Volgens de site meukisleuk.nl is daar een rommelmarktje. We zijn vlak bij Plein 40-45 en stoppen als TomTom (Tommie) zegt:"bestemming bereikt". Het blijkt een wijkcentrum te zijn, geen buitenmarkt en vrij ongezellig. Toch lopen we naar binnen, we zijn er nu toch... In de hal staan een aantal kraampjes, de overige kraampjes zijn op de eerste etage. Bij het eerste kraampje zie ik direct (met geoefend oog) een boek liggen wat op mijn lijstje staat. Het originele lijstje is inmiddels zo lang dat ik het heb overgeschreven in een notitieboekje. Yes... altijd leuk om een boek van het lijstje te kunnen kopen. De man met zijn dochter op schoot steekt een heel verhaal af over het boek waarop ik zwaai met mijn knalroze notitieboekje. "Heel slim" zegt hij, "blij dat ik je er een plezier mee kan doen". Met een big smile, boek onder de arm en 1 euro armer lopen we door het wijkcentrum. Er staat een Amsterdamse vrouw van 65+ voor een kraampje. Op de kop staat een rollator met een prijskaartje van € 17,50. Zoals alleen Amsterdammers dat kunnen zegt ze: "€ 17,50 voor een rollator, dat is geen geld. Als je hem niet nodig hebt, dan wil ik daar wel voor zorgen". We schieten in de lach. Bruce laat z'n oog vallen op een paar Australian leren schoenen. Nog als nieuw, maatje 38. Eén maat te groot voor mij, wél mooie schoenen ;) Voor Barbara? Als ze thuis komt uit Australië volgend jaar kan ze vast wel een paar nieuwe werk/wandelschoenen gebruiken... Bruce vraagt haar wat ze ervoor wil hebben. € 4,- . De twijfel is blijkbaar van onze gezichten af te lezen. "Ga er ff lekker bij zitten meid, pas ze maar, 't zijn hele mooie schoenen!" Ze zitten wat ruim, maar het valt wel mee. Ik zou ze aan kunnen en Barbara ook. De Amsterdamse lacht tevreden, doet ze in een grote Lidl-tas en mompelt dat haar kleindochter tevreden zal zijn.
Thuisgekomen kijken we naar de carrousel en Bruce ziet alweer iets in z'n hoofd wat ik (nog) niet kan zien. "Hmmm, daar maak ik wel iets van, dat wordt wel weer wat. Een leuk opbergding voor Barbara".
