Bollie

Voor iedereen die geen hond heeft of had zal dit een soft verhaal worden ;) Voor degene die wél een hond hebben of hadden zal er veel herkenning zijn.

Ze is m'n derde kind, m'n troost in moeilijke tijden, ze geeft mij onvoorwaardelijke liefde, zij is de reden om in ieder geval iedere dag een wandelingetje te maken, ze is onderdeel van ons gezin: Bullseye, alias Bollie of Bolle.

De kinderen waren 7 en 10. Waar blijft de tijd... Ik word - of ben al- een oude tulp. Eigenlijk waren het mijn dochter en ik die graag een hond wilden. Van mijn zoon kan ik het me niet meer zo goed herinneren. Mijn inmiddels ex-man voelde niet zoveel voor een hond. We kwamen tot een compromis. Mijn ex had de beslissende stem in het ras. Om nog maar even aan te geven dat ik een oude tulp ben, kocht ik een rashonden-boek. Nee, in die tijd kon ik dat niet even googlen :) Destijds hadden we een eigen zaak en ex koos voor een 'gevaarlijk' uitziende stevige hond. Dan kon de hond ook mee naar de winkel ter beveiliging. Ik had liever een soort Boomer gehad, maar dit was nu eenmaal het compromis. Uiteraard las ik over het karakter van de Engelse Staffordshire Bull Terriër. Het bleek te gaan om een gezinshond, een hele sterke hond met een hart van goud. Het is en blijft een Terriër, dus ze zijn eigenwijs. Tot mijn verbazing werd er geschreven dat dit een ras is met humor!

De eerste keer dat wij gingen kijken in Odoornerveen of all places had ze zich afgezonderd van het nestje. Dat schijnt niet zo goed te zijn omdat ze dan angstig zouden zijn of niet sociaal. Maar ex en kinderen gingen voor de witte pup met de grote zwarte vlek rond haar linkeroog. Ze leek op de hond van Bill Sikes uit Oliver Twist, een film die ze meerdere malen hadden gezien. Dat was een Bull Terriër, maar toch ;) Het gaf de doorslag. Wat we toen niet zagen is dat ze een 'Mickey Mouse' figuur op haar rug heeft. 

Ik weet nog goed dat we haar gingen halen, dat zal in september 2002 geweest zijn want ze is op 7 juli geboren. We reden voor de tweede keer bijna 2,5 uur naar Drenthe. Elke pup is leuk, maar deze was toch wel héél erg leuk :) Mijn ex-man was streng en pakte haar hard aan. Hij wilde haar goed laten luisteren en was bovendien een Rottweiler gewend. Maar Bullseye reageerde daar averechts op. Al gauw werd ze angstig voor hem, terwijl ze naar mij juist ging luisteren. Deze stoere hond met het harde uiterlijk is heel gevoelig. Een boze stem was al genoeg. Het werd echt mijn hond, mijn toeverlaat, mijn zorg. Er was dan ook geen discussie toen we uit elkaar gingen in 2006, Bollie ging met mij mee.

We woonden naast het Vondelpark en dat was natuurlijk de ideale plek om Bolle uit te laten. Als ik haar 's avonds uitliet, merkte ik dat ik uit balans was. Ik struikelde en hobbelde met Bollie aan de lijn. In het donker kon ik slecht zien. De lantaarns in het park kon ik niet zien, alleen een soort halo, een wazige ring van licht. Ik zag mensen joggen en ik realiseerde me dat ik dan niet meer kon. Slecht zien, slecht evenwicht, altijd moe... Daar in het Vondelpark met Bollie heb ik voor het eerst gehuild. Niet wetende dat het MS was. Al jaren werd er zo nu en dan een onderzoek gedaan. Waarom hoorde ik ineens zo slecht? Waarom was ik altijd zo moe? Waarom zag ik wazig? De artsen wisten het niet, maar terwijl ik daar in het donker liep met Bollie, wist ik dat er iets goed mis was.

Niet veel later stuurde een oogarts me door naar een neuroloog. Na de tweede MRI werd de diagnose gesteld. Ik weet nog goed dat mijn vader zei: "Hoe moet het nu verder met Bullseye? Ga je haar wegdoen?" Bijzonder dat ik dat nog weet na bijna 14 jaar!

Bolle heeft me gered. Dat klinkt wel heel theatraal, daar ben ik me van bewust. Maar zij is er als het niet zo goed gaat. Als de kinderen er om de week niet waren, was Bollie er. Als ik het liefst met een deken over m'n hoofd de hele dag in bed zou willen liggen, moest ik er wel uit voor Bollie. Ze maakt me nog altijd aan het lachen. Pijn of geen pijn, moe of minder moe, de hond moet uit. Dat is een positief ding! De liefde en aandacht die ik aan Bollie geef, krijg ik driedubbel terug. Als ik huil van onmacht en frustratie komt ze bij me zitten. We passen ons aan elkaar aan, we lopen nu allebei wat langzamer ;) Ze wordt (is) doof, nóg eigenwijzer, slaapt veel, is een lastige eter, ze mankeert het één en ander. We bestellen voor haar en voor mij homeopatische middelen. Gaat een hond nou op z'n baasje lijken, of het baasje op haar hond :)

Bolle en Bruce leerden elkaar nu bijna 7 jaar geleden kennen. Bollie heeft het Bruce niet makkelijk gemaakt, haar en zijn grenzen uitgeprobeerd. Het heeft even geduurd maar Bruce is als een blok voor haar gevallen. Zonder Bruce zou het niet gemakkelijk zijn om Bolle alles te geven wat ze nodig heeft. Bruce loopt 's morgens en 's avonds met haar, ik wandel alleen nog 's middags.

Elke hondenbezitter heeft natuurlijk de liefste hond. Ik ben een hondenmens en vind dan ook (bijna) iedere hond lief. Maar deze hond... mooi van lelijkheid, altijd lief en vrolijk, een kindervriend, een mensenhond en inderdaad met humor... deze hond is de allerliefste. Mijn Bollie (én die van Bruce, Barbara, Robin en mijn ouders) is een lifesaver!

Ik doe wat ik kan...

Ik baal. Ik heb er genoeg van. Ik ben het beu! Vandaag zal het beter gaan! Omdat ik het wil ;)

Het begon afgelopen zondag al. Ik stond redelijk vroeg op, want ik wilde echt even de deur uit. De vrijdag en zaterdag waren saai verlopen, want de energie stond weer op een laag pitje en ik voelde me gewoonweg niet helemaal lekker. MS, verkoudheid, overgang (?), algehele malaise. Dus ik besloot dat we naar een kofferbak marktje zouden gaan in Ouderkerk aan de Amstel. Dwars tegen de algehele malaise in zaten we om 10.30 uur in de auto. Leuk marktje maar het was koud! Weinig kraampjes, maar het is natuurlijk nog vroeg in het jaar! De sfeer was goed, leuke mensen, leuke verkoop. Dit zou wel eens een marktje kunnen zijn waar Bruce en ik in juni met onze eigen spullen een kraampje huren. We hebben het er al een paar keer over gehad en het lijkt me eigenlijk wel leuk.

Een uurtje later parkeren we voor de deur en val ik zonder reden languit op de stoep. Let ik nou gewoon niet goed op? Ben ik gewoon te moe en weigeren m'n benen dienst? Echt, ik weet het zelf niet... De week daarvoor lag ik ook al languit op de kade toen ik Bollie uitliet. Toen was er wel een aanleiding, want ik wilde Bollie snel aan de lijn doen. En daar ging ik achteruit de stoep af met m'n achterhoofd op het gladde beton.

De toon was gezet, ik voelde het alweer helemaal aankomen. De aanval van onnodige wrede ongemakken veroorzaakt door een ongelijke strijd daar op het veld van het centrale zenuwstelsel. De boel wordt daarbinnen opgestookt en ik  krijg er de zenuwen van!

De zondag ging over in de maandag. Rustig aan schrijft Bruce op een briefje die hij op het aanrecht legt als hij vroeg de deur uitgaat naar z'n werk. Rustig aan is alles wat ik kan. Ik ga douchen en m'n haren wassen. Hoe simpel het ook klinkt, dat is al een hele klus. Na het douchen eerst maar weer even uitrusten. Ik schrijf een stukje, maar het wil niet echt lukken. M'n gedachten schieten alle kanten op. Ik ben emotioneel en huil al bij een suf Facebook filmpje over een hond. Ik weet wel waarom ik huil; ik ben gefrustreerd dat ik niet kan doen wat ik wil doen. Dat ik moe ben tot op het bot. Dat ik pijn heb. Pijn die ik niet echt kan bestrijden. Voordat ik het weet is het alweer 17.00 uur en komt Bruce thuis. Samen een cappuccino en eerst maar even slapen.

Dinsdag, ik verwacht mijn nicht rond 11.30 uur. Eerst nog even Bollie uitlaten zodat we rustig kunnen koffiedrinken en een boterhammetje eten. Het wordt een lange, gezellige middag die eindigt met een rosétje. Als mijn nicht vertrekt voel ik dat de middag te lang was. Ik ga nog 'ns met Bollie wandelen en als ik thuis kom is Bruce aan het avondeten begonnen en is het te laat voor mijn middagdutje. Zodra ik op de bank zit ervaar ik een raar soort trilling die van binnenuit komt. Alsof je van de kou zit te klappertanden, maar dan zonder te klappertanden. Alsof je het koud hebt, maar dan van de koorts. Achter m'n linkeroog onstaat een kloppende bal. Een stuiterbal. Ik ben zó moe, de energiemeter die al op een laag pitje stond is nog slechts een waakvlammetje.

Woensdag, rond 10.15 uur rij ik naar de AH voor gebakjes. Ik ga naar Almere om mijn ex-collega's gedag te zeggen. Ik heb weer 'ns slecht geslapen en het heeft me moeite gekost om me aan te kleden. Het wordt een gezellig bezoekje waarbij ik uiterst geconcentreerd handel. Ik praat, ik lach, ik rij auto. In de auto zeg ik hardop tegen mezelf; focus Mirjam! Uitgeput kom ik om 12.45 uur weer thuis. Eerst Bolle, dat kan niet anders, eerst Bolle uitlaten. Als ik binnenkom met de hond mag ik me eindelijk laten gaan. Tranen van onmacht en pijn. Ik kan niet anders dan met een Tramadol in bed stappen. Ik heb niet de kracht om een boterhammetje te smeren. Ik kan niet lezen, niet slapen, niet relaxen. Rond 3 uur stap ik weer uit bed van de trek. Het wordt een bakje joghurt met komijnzaadjes. Want ik heb de week ervoor ergens gelezen dat je daar beter van afvalt :) Lekker belangrijk :) Bij de joghurt weer een Tramadol, want bij die pillen moet je wel wat eten. Ik zit starend op de bank, zet de televisie aan maar zie niets. Ik ben afwezig, kan me niet concentreren. Als Bruce binnenkomt rond 5 uur ziet hij natuurlijk direct wat voor een dag het is. Ik  hoor de helft niet van wat hij zegt en stap maar weer in bed. Het wordt een avondje met Tramadolletjes.

Waardeloos allemaal en arme ik. Maar ik vind het nóg waardelozer voor mijn lief. Er is toch geen bal aan om zo het weekend te vieren en zo thuis te komen na een lange dag werken? Je vrouw die weer 'ns in d'r joggingbroek en oude vest op de bank zit. Je vrouw die niet vooruit te branden is. Altijd maar weer aan mijn gezicht kunnen zien dat ik me niet goed voel, dat ik pijn heb, dat ik moe ben. Altijd wat... geen lol aan. Lieve lief, hoe hou je het vol? Al probeer ik zoveel mogelijk wél te doen, het is duidelijk dat er veel niet kan. En daar baal ik van! Het kan niet anders dat jij daar ook van baalt.

Donderdag, vandaag komt mijn lieve zoon rond 13.00 uur. Om 12.30 uur laat ik Bollie nog uit, want ik wil even lekker met zoonlief kletsen. Niet lang nadat hij binnen is zit ik te huilen op de bank. God wat heb ik daar een hekel aan. Me laten gaan voor mijn kinderen en mijn man. Hij vroeg hoe het met me gaat en meer was er niet nodig! Ik zeg: "sorry lieverd, dat was niet de bedoeling!" Ik spreek mezelf toe en probeer uit alle macht de tranen te stoppen. We praten over zijn werk en geen werk, zijn vriendin en geen vriendin, opleiding en geen opleiding :) Mijn zoon, ik zal hem Robin noemen, is een 21 jarige schat van een jongen. Hij is zoekende naar een doel in zijn jonge leven en struikelt daarbij regelmatig over obstakels die hij zelf op zijn pad heeft gelegd. Obstakels en gedachtenkronkels die hopelijk met de tijd vanzelf gladgestreken zullen worden.

's Middags slapen, eten en in slaap vallen op de bank. Met een codeïnetabletje om 21.30 uur maar weer naar bed. Bij uitzondering 3 'slaaptabletjes' want het lijf, mijn lijf, moet echt slapen!

Vandaag is het vrijdag. Vastberaden stap ik uit bed. Ik heb redelijk goed geslapen. Het gaat beter, natuurlijk niet alleen omdat ik het wil ;) Mijn oudste zus zei laatst nog tegen me dat ik het al die jaren heb gered om te werken, puur en alleen vanwege mijn wilskracht. Zou kunnen.... mag ik daar dan alsjeblieft nog een flinke dosis van?

Weekend !

Het was weer weekend! Voor mij begint het weekend vrijdag om 12.00 uur. Dan is Bruce klaar met thuiswerken en gaan we de wekelijkse boodschappen doen in Amsterdam Noord. Sinds 25 februari is het voor mij eigenlijk elke dag een beetje weekend omdat ik geen werk meer heb. Geen werk, maar ook nog geen vast ritme of vaste bezigheden. Dat komt nog wel...

In de afgelopen week heb ik wel gemerkt dat de lichamelijke rust en geen verplichtingen een positieve werking hebben op mijn MS. Ik heb meer energie doordat ik zelf kan bepalen wat ik wel of juist niet doe. Mijn eerste blog van zaterdag 12 maart gaat over veel pijn en slechte dagen. Dat is nog maar 9 dagen geleden. Gelukkig vergeet ik snel en vind ik zelf vaak dat het best goed gaat.

Al heb ik dan al 12/13 jaar de diagnose MS, ik ben er bepaald geen expert in. Ik heb me nooit verdiept in wetenschappelijke onderzoeken of nieuwe medicijnen. Ik ben geen lid van forums en blijf het liefst ver weg van de neuroloog en MRI-scans. In het begin heb ik natuurlijk wel gezocht naar informatie, maar dat heeft niet lang geduurd. Eerst heb ik jaren en jaren m'n kop in het zand gestoken. Niemand hoefde het te weten en als iemand er naar vroeg ging het altijd goed. Dat is nu iets anders want ik word een dagje ouder en ingehaald door de realiteit.

Iedere dag neem ik beslissingen om een activiteit wel of niet te doen. Alles is een activiteit, behalve slapen :) Voor mij betekent MS 'energie-management' en omgaan met de symptomen van mijn MS. Ik zeg bewust mijn MS, want het is voor iedereen anders. De MS-moeheid is anders dan 'gewone' moeheid. Uiteraard is Bruce ook moe na de vrijdagmiddag. Vroeg op, eerst (thuis)werken, even naar de Blokker, de Action, de Turkse winkel voor Turks brood en de AH. Ik denk dat we zo'n ruim twee uurtjes onderweg zijn, uit en thuis. Bruce pakt de boodschappen uit, ik laat Bollie uit. Als ik dan thuis kom ben ik niet gewoon moe.

"Mensen met MS ervaren fysieke vermoeidheid vaak als een vermoeidheid tot in de botten. Het is een vermoeidheid die moeilijk is te beschrijven. Het kan er op lijken of bewegen onmogelijk is en de dwang tot bewegen onbedwingbaar. Het is een vermoeidheid die er voor zorgt dat iemand met MS
's morgens zonder zichtbare moeite kan lopen en 's avonds een rolstoel nodig heeft of zich zelfs helemaal niet meer kan verroeren. Het is ook vermoeidheid die maakt dat iemands mogelijkheden de ene dag dramatisch van de andere kunnen verschillen."

Nou ja, lastig uit te leggen dus. Ik heb het net zelf even opgezocht en http://www.msweb.nl/overzicht-klachten/vermoeidheid/597 geeft heldere informatie waar ik me goed in kan herkennen.

Meer dan de boodschappen doen en de hond uitlaten zit er voor de vrijdag niet in. Dat is soms best frustrerend, al weten Bruce en ik dat het is zoals het is. Ik doe een dutje, mijn lief kookt en laat de hond nog een keer uit, ik vul de vaatvasser en maak de keuken aan kant, schenk de koffie in. Nieuws, serietje en slapen ;) Het klinkt als een ontzettend saaie vrijdag, maar dan hebben jullie de activiteiten van zaterdag nog niet gehoord!

Zaterdag kwam ik pas heel laat uit bed... ik begrijp zelf niet hoe ik al die uren in bed kan liggen! Ik ga er in het weekend toch om 23.30 uur al in, dus lag ik zo'n 11 uur in bed! Ik ga dan wel niet meteen slapen, maar toch. Eerst even lezen en dan val ik al snel in slaap. Geen vaste slaap. Je hebt mensen die op hun linkerzij in slaap vallen en de de volgende ochtend ook zo weer wakker worden. Dat heb ik nooit gehad maar het lijkt me heerlijk. Nee, ik ben er zo'n 3 tot 4 keer uit, draai 's nachts m'n kussen wel 10 keer om, stoei met de deken. Te warm, te koud.

Deze blog heb ik niet af kunnen schrijven, en ik weet eerlijk gezegd niet meer wat er op de zaterdag gebeurde ! Hierna volgde een 'slechte week', beschreven in de blog Ik doe wat ik kan van 25 maart.

Toos Werkloos

Het is officieel... met ingang van gisteren heb ik geen baan meer. Ontslagen om bedrijfseconomische redenen. Ofwel, de zaken gaan slecht en ik ben een dure kracht. Dit is de derde keer in 6 jaar tijd dat ik ben ontslagen. Het went niet. Al heeft het niets te maken met capabiliteit, inzet of motivatie, je krijgt er toch een 'knauw' van. Je weet dat je er niets aan kunt doen, maar het voelt toch een beetje als falen. De eerste keer ging het om een reorganisatie, de tweede keer waren de 16 uur die ik werkte niet genoeg en nu de laatste keer dus vanwege bedrijfseconomische redenen. Tenminste... dat zijn de redenen die de 3 werkgevers mij hebben gegeven ;) En wat doe je eraan? Helemaal niets, nada, noppes !

Afgelopen paar weken was ik al vrij. Ik heb al mijn vakantiedagen (verplicht) opgenomen. Bij vakantie heb ik toch een heel andere voorstelling. Met manlief in de auto naar Duitsland, met het bootje erop uit op de grachten van Amsterdam, de stad in en op een terrasje zitten met een glas rosé. Niets hoeven, geen verplichtingen. Op de verlanglijst staan een week Sevilla en een week Venetië. Tot dan blijven we voor onze lieve Bolle zorgen die over een paar maanden 14 jaar wordt.We zijn beiden niet van die wereldreizigers en met weinig tevreden.

Een vakantiedag voor mij is een halve dag; van 08.30 tot 12.30 uur. Vier dagen per week. Een jaar of zes geleden werkte ik nog 32 uur per week. Na een schub, burn-out, overspannen (
of een combinatie daarvan, geef het beestje een naam) werd ik voor 50% afgekeurd. Dat was toen een opluchting, want ik kon niet meer. Er volgde reïntegratie bij een andere tak van hetzelfde bedrijf als waar ik voor werkte. Toen de reïntegratie achter de rug was (denk aan maanden en maanden) werd ik door een reorganisatie ontslagen. Via een  klant van dit bedrijf kon ik vrijwel direct weer aan het werk voor 16 uur als Management Assistant. Uitzonderlijk om in die functie maar 16 uur te werken. Dat bleek dan ook, want mijn contract werd niet verlengd en er werd iemand aangenomen voor 40 uur. Ik zou Mirjam niet zijn om niet onmiddelijk op zoek te gaan naar ander werk. Weer sprak ik een klant aan van de werkgever en wonder boven wonder nam hij me aan als Personal Assistant voor 16 uur. Ik heb geboft de afgelopen jaren!

Deze keer is het anders. Het moet anders. Ik heb al die jaren doorgedouwd, ik ben ruim over mijn grenzen gegaan. Doordeweeks (met plezier) werken en in de weekenden geen energie en veelal pijn. Met allerlei excuses verjaardagen afzeggen, niet genoeg energie om een paar uur te winkelen, pijnkillers innemen om toch maar te kunnen doen wat eigenlijk niet gaat. Dat is voor mijn lief moeilijk te accepteren. Ik heb werk nodig om mezelf 'nuttig' te voelen (afwijking?), maar niet meer koste wat het kost. Deze keer kies ik ervoor om de tijd te nemen en eens rustig na te denken hoe het nu verder moet.

Mijn vakantiedagen heb ik besteed aan het aanvragen van een WW uitkering, het wijzigen van mijn WIA uitkering, het aanvragen van een herbeoordeling van het UWV. Voor het eerst sinds lange tijd eens even de deur uit voor een boodschapje, tanken, op visite. Niet direct vanuit mijn werk doodmoe en al slingerend met Bolle een wandelingetje maken. Nu slenteren we rustig en neem ik alle tijd. De rust keert langzaam terug, ook in mijn lijf.

Wie weet wat de toekomst zal brengen? Niemand toch? Ik wacht het rustig af. Zeg ik nu ;) Een blog schrijven op de galerij in het zonnetje is ook niet verkeerd!

Gewoon zondag.

Gisteren was het zondag. Een bijzondere dag, want mijn dochter werd 24 jaar . Ze is nu 10 maanden Down Under aan het avonturieren en het is de eerste keer in 24 jaar dat ik niet fysiek bij haar verjaardag ben.

Ik stap met mijn verkeerde benen uit bed. Nee... niet met het verkeerde been, maar in meervoud. Ik ben niet chagrijnig, uit m'n humeur, geïrriteerd. Het zijn gewoon verkeerde benen. Veel te zwaar, pijnlijk, alsof ik de dag ervoor de marathon heb gelopen. Alsof die benen (en voeten) niet van mij zijn. Soms moet ik tegen mezelf zeggen: "Mirjam, nu moet je gaan lopen". Heel gericht die benen de opdracht geven om te doen waar ze voor bedoeld zijn. Of ze een tikkie in de juiste richting geven. Niet dat het altijd helpt.

 Ik weet ook niet precies wanneer de benen besluiten om het niet meer te doen. Om een voorbeeld te geven: Ik was vorig jaar buiten met de hond aan het wandelen toen het ineens begon te stortregenen. Ik wilde gaan rennen, snel naar huis. Maar de benen weigerden. Ik ren niet vaak, dus wie weet hoe lang ze al in staking waren. Dus kwamen de hond en ik rustig wandelend drijfnat thuis.

Dus ik stap rond 9 uur uit bed en het voelt alsof ik op een springkussen eerst naar de wc loop. Mijn lief is er alweer uit, maar nog in ochtendjas. Het is koud! We drinken koffie, ik eet m'n appeltje. Ik ben in afwachting van een berichtje van mijn OZ-dochter. WiFi is in Australië niet zo vanzelfsprekend. Manlief gaat de kou in om met de hond te wandelen, ik zit wat te Facebooken. Om 11 uur komt het bericht via Facebook binnen: Hey mam! R u ready? En ja, daar is ze... mijn kind, ons kind. Mijn grote liefde waar ik nu bijna 7 jaar mee samen ben, ziet het avontuurlijke kind ook als zijn dochter. Adoptief dochter misschien, maar hij houdt van haar. Ik realiseer me dat dat bijzonder en fantastisch is!

Ik doe ontzettend m'n best geen namen te noemen, want daar heb ik eerst toestemming voor nodig. Mijn gepartnerde partner heeft geen smartphone, geen Facebookpagina en verkoopt op Marktplaats onder een pseudoniem. Misschien moet ik voor hem maar een andere naam verzinnen. Hij heeft geen doopnaam, dat zou makkelijk zijn. Laat ik hem Bruce noemen ;) Mijn dochter is ook op haar privacy gesteld, ik noem haar Barbara.

We hebben Barbara schokkerig en niet scherp in beeld. Ze praat 'stotterend', maar wat heerlijk om haar zo nu en dan toch even scherp te zien. Ze ziet er goed uit. Achter haar lopen mensen langs die zo  nu en dan wat zeggen. Een kindje brabbelt op de achtergrond. Ook de man bij wie ze nu tijdelijk logeert komt even in beeld en zwaait naar de andere kant van de wereld. Hij ziet eruit als een hippie, een jaar of 30/35. Past helemaal bij onze Barbara. Ineens gaan de lichten uit in het huis in Australië en komen een aantal mensen binnen lopen. Ze zingen Happy Birthday en voor het scherm wordt een taart neergezet met kaarsjes! Bruce en ik zingen mee :) Wat heerlijk voor dat kind (24, maar ze blijft m'n kind) dat ze mensen om haar heen heeft die met haar meevieren. Na 20 minuten verbreek ik de verbinding. Ik ben altijd degene die de verbinding moet verbreken. Daar ben ik moeder voor. Het kost me moeite en ik slik even een brokje weg. Dag lieve schat!

11.20 uur. Het moment waar ik ruim 2 maanden op heb moeten wachten is alweer voorbij. Het gaat haar goed, ups & downs misschien, maar over het algemeen gaat het haar goed. Het loslaten van je kinderen is makkelijker gezegd dan gedaan. Je wil toch dat het ze goed gaat, dat ze genoeg geluksmomenten hebben, dat ze een pad kiezen waar ze blij van worden, zonder al te hoge hobbels.

11.20 uur en nu alweer moe. Moe en rare benen en het gebruikelijke bijbehorende moeilijk te omschrijven gevoel. Pijn is een groot woord, maar fijn is het niet. Ik zet me erover heen (zoals iedere dag). Douchen, aankleden, weer koffie. Het nieuwe horloge van Bruce is 'gerepareerd' en ligt klaar bij de Bijenkorf in Amstelveen. "Ik kan ook even alleen naar de Bijenkorf gaan hoor" zegt mijn schat. Uiteraard kan hij dat, maar dat vind ik niet gezellig. Dus ik wandel eerst nog met de hond die mijn tempo volgt. We stappen in het Pandaatje en halen het klokje op. "En nu?" vraagt Bruce... Nu zou ik moeten antwoorden dat ik linea recta weer naar huis wil om naar bed te gaan. Maar dat zeg ik niet. We zijn in de buurt van mijn ouders en we kopen 4 gebakjes om Barbara's verjaardag te vieren. Zij zijn altijd blij ons te zien en ik vind het altijd fijn om bij ze te zijn. Dus het is gezellig, we drinken een glaasje rosé. Aan het einde van de middag komen we thuis en ik verdwijn naar de slaapkamer waar ik in een diepe slaap val. Pas rond 19.00 uur kom ik er weer uit als Bruce een stokbroodje met tartaar klaar heeft staan. Nieuws, serietje, lezen en weer slapen. Gewoon zondag ;)

Mijn eerste blog!

Mijn eerste blog!

   

Ik ben een digibeet. Mijn zoon van 21 en dochter van 24 zullen dat volmondig beamen. Beiden wonen niet thuis, dus toen ik gisteren zei: "ik denk dat ik ga bloggen" heb ik eerst opgezocht wat bloggen nou eigenlijk is. Het woord komt van Weblog en is een persoonlijk dagboek op een website. Ja, dat is wat ik wil. Van me af schrijven, delen, iets te doen hebben!

Sinds een week of twee ben ik thuis, 'op vakantie'. Noodgedwongen heb ik al mijn vakantiedagen op moeten nemen omdat ik per 15 maart ontslag heb gekregen. En al ben ik nog maar zo kort dagelijks thuis, de verveling slaat al toe. Ik moet wat te doen hebben.

Gisteren dus eerst maar gegoogled: hoe start ik een blog. En waar een niet-digibeet 5 minuten over zal doen, ben ik toch een paar uur zoet geweest. En ik ben tevreden, zelfs trots met het resultaat. Ongetwijfeld vatbaar voor verbetering, maar voor nu goed genoeg!

Waar wil ik dan over bloggen? Over gewone en dagelijkse dingen, huis-tuin- en keukenbabbel. Met als verschil van andere vrouwen dat ik één van die 16.000 mensen in Nederland ben met MS. Daarbij ben ik slechthorend wat knap lastig is. Rechts helemaal doof, links nog 35%.

Daar gaan we dan... Mijn eerste blog!
Gisteren was een 'slechte' dag. 's Nachts voelde ik de pijn al opkomen. Ik ga er zo'n 3 of 4 keer per nacht uit om te plassen. Het uit bed stappen werd in de nacht al moeilijker. Ik slaap slecht en meestal val ik tegen de ochtend echt pas echt goed in slaap. Dus toen ik rond 09.30 uur uit bed kwam, wist ik al hoe laat het was. Ja, 09.30 uur :) Mijn lieve man was er al een paar uurtjes uit en heeft dan onze hond al uitgelaten. Op vrijdagochtend werkt hij thuis. In eerste instantie doe ik of er niets aan de hand is. Na al die jaren wil ik nog steeds niet toegeven dat de MS de baas is over mijn lijf. Niet aan mezelf, niet aan de mensen van wie ik hou en al helemaal niet aan vrienden/kennissen, collega's en vreemden. Na wat heen-en-weer gebabbel, een kopje koffie en het appeltje ben ik eerst gaan douchen. Weet mijn man dan al wat voor een dag het zal worden of heb ik het verborgen kunnen houden? Ik denk dat hij het weet. Zodra ik de badkamer binnen stap, stromen de tranen al. Veroorzaakt door pijn, onmacht. Ik wil dit niet! Maar ik heb niets te willen. Onder de douche spreek ik mezelf toe. Hou 'ns op met jezelf zielig vinden, accepteer nu maar dat het zo is. Als ik aangekleed en wel de huiskamer weer binnenkom en koffie wil gaan zetten, staat mijn man al achter me. "Niet zo'n goede dag vandaag hé?". En al had ik me nog zo voorgenomen om NIET meer te huilen, komen de tranen toch weer. Hij weet het, ik weet het... even een lieve knuffel en weer verder. Natuurlijk zegt hij dat hij ook wel alleen boodschappen kan doen. Zoals gebruikelijk antwoord ik dat dat absoluut niet nodig is. Ik neem een stevige pijnstiller, het zal zo wel beter gaan. We vertrekken voor de boodschappen. Dat doen we één keer per week, want zo leuk vinden we dat niet ;) Lekker veel in de bonus, want dan denken we goedkoper uit te zijn. In de auto op weg naar huis zegt manlief dat hij wel even met de hond zal wandelen. Hoewel ik weet dat hij er geen enkele moeite mee heeft, sla ik zijn aanbod af. Na al die jaren weet hij dat hij niet hoeft aan te dringen. Als ik niet meer mee kan om boodschappen te doen, als ik niet meer zelf de hond uit kan laten.... dan... dan... weet ik eigenlijk niet. Het is voor mij heel belangrijk dat het leven er zo gewoon mogelijk uitziet. Eenmaal buiten met de hond kost het me veel inspanning om te lopen, maar ik zet door. Ik geniet van het oude beestje. Ze is bijna 14 en maakt me nog altijd blij. Zij is ook de reden dat ik in ieder geval één keer per dag een ommetje maak. Thuisgekomen ben ik 'gesloopt', maar een tweede pijnstiller en een verse boterham doen wonderen. Ik ga achter de laptop zitten om deze pagina te maken en als het allemaal niet zo wil lukken kijken we nog een aflevering van Scandal, de serie waar we middenin zitten. Dan is het ineens al half zes, hoogste tijd om met nog een pijnstiller even te gaan rusten. Dat is een dagelijks terugkerend ritueel. De tijd kan nog weleens verschillen, maar even lezen en daarna een uurtje slapen is vaste prik. Meestal zo tussen 5 en 7, terwijl mijn liefde het eten kookt. Dat is zo gegroeid. Niet alleen vanwege het tekort aan energie aan mijn kant, maar ook zeker het feit dat ik niet kan koken. Hij tovert iedere avond weer een heerlijke maaltijd op tafel. Na het eten met alweer een Tramadol, volgt het nieuws. 's Avonds laat ik onze hond niet uit, ook die gewoonte is zo ontstaan. Als ik dan de vaatwasser heb ingeruimd, de koffie heb ingeschonken, het nieuws hebben gezien, de hond is uitgeweest is het meestal tijd voor een serie. In het weekend doen we makkelijk 3 afleveringen per avond. Op vrijdagavond kijk ik graag naar The Voice. En al hoor ik de helft niet, ik kijk er nog altijd graag naar. Mijn supersonische hoortoestel wat direct verbonden is met de TV doe ik even in, maar dan toch al snel weer uit. Ben ik nou de enige slechthorende die een hekel heeft aan het apparaatje?

Een slechte dag... wat is nou eigenlijk een slechte dag? Nee, pijn is niet fijn. En van het eeuwige gebrek aan energie word ik ook al niet vrolijk. Maar ik heb mijn partner, onze hond, een fijn appartement, een goed bed en al met al functioneren we toch heel aardig :)