Ik doe wat ik kan...

Ik baal. Ik heb er genoeg van. Ik ben het beu! Vandaag zal het beter gaan! Omdat ik het wil ;)

Het begon afgelopen zondag al. Ik stond redelijk vroeg op, want ik wilde echt even de deur uit. De vrijdag en zaterdag waren saai verlopen, want de energie stond weer op een laag pitje en ik voelde me gewoonweg niet helemaal lekker. MS, verkoudheid, overgang (?), algehele malaise. Dus ik besloot dat we naar een kofferbak marktje zouden gaan in Ouderkerk aan de Amstel. Dwars tegen de algehele malaise in zaten we om 10.30 uur in de auto. Leuk marktje maar het was koud! Weinig kraampjes, maar het is natuurlijk nog vroeg in het jaar! De sfeer was goed, leuke mensen, leuke verkoop. Dit zou wel eens een marktje kunnen zijn waar Bruce en ik in juni met onze eigen spullen een kraampje huren. We hebben het er al een paar keer over gehad en het lijkt me eigenlijk wel leuk.

Een uurtje later parkeren we voor de deur en val ik zonder reden languit op de stoep. Let ik nou gewoon niet goed op? Ben ik gewoon te moe en weigeren m'n benen dienst? Echt, ik weet het zelf niet... De week daarvoor lag ik ook al languit op de kade toen ik Bollie uitliet. Toen was er wel een aanleiding, want ik wilde Bollie snel aan de lijn doen. En daar ging ik achteruit de stoep af met m'n achterhoofd op het gladde beton.

De toon was gezet, ik voelde het alweer helemaal aankomen. De aanval van onnodige wrede ongemakken veroorzaakt door een ongelijke strijd daar op het veld van het centrale zenuwstelsel. De boel wordt daarbinnen opgestookt en ik  krijg er de zenuwen van!

De zondag ging over in de maandag. Rustig aan schrijft Bruce op een briefje die hij op het aanrecht legt als hij vroeg de deur uitgaat naar z'n werk. Rustig aan is alles wat ik kan. Ik ga douchen en m'n haren wassen. Hoe simpel het ook klinkt, dat is al een hele klus. Na het douchen eerst maar weer even uitrusten. Ik schrijf een stukje, maar het wil niet echt lukken. M'n gedachten schieten alle kanten op. Ik ben emotioneel en huil al bij een suf Facebook filmpje over een hond. Ik weet wel waarom ik huil; ik ben gefrustreerd dat ik niet kan doen wat ik wil doen. Dat ik moe ben tot op het bot. Dat ik pijn heb. Pijn die ik niet echt kan bestrijden. Voordat ik het weet is het alweer 17.00 uur en komt Bruce thuis. Samen een cappuccino en eerst maar even slapen.

Dinsdag, ik verwacht mijn nicht rond 11.30 uur. Eerst nog even Bollie uitlaten zodat we rustig kunnen koffiedrinken en een boterhammetje eten. Het wordt een lange, gezellige middag die eindigt met een rosétje. Als mijn nicht vertrekt voel ik dat de middag te lang was. Ik ga nog 'ns met Bollie wandelen en als ik thuis kom is Bruce aan het avondeten begonnen en is het te laat voor mijn middagdutje. Zodra ik op de bank zit ervaar ik een raar soort trilling die van binnenuit komt. Alsof je van de kou zit te klappertanden, maar dan zonder te klappertanden. Alsof je het koud hebt, maar dan van de koorts. Achter m'n linkeroog onstaat een kloppende bal. Een stuiterbal. Ik ben zó moe, de energiemeter die al op een laag pitje stond is nog slechts een waakvlammetje.

Woensdag, rond 10.15 uur rij ik naar de AH voor gebakjes. Ik ga naar Almere om mijn ex-collega's gedag te zeggen. Ik heb weer 'ns slecht geslapen en het heeft me moeite gekost om me aan te kleden. Het wordt een gezellig bezoekje waarbij ik uiterst geconcentreerd handel. Ik praat, ik lach, ik rij auto. In de auto zeg ik hardop tegen mezelf; focus Mirjam! Uitgeput kom ik om 12.45 uur weer thuis. Eerst Bolle, dat kan niet anders, eerst Bolle uitlaten. Als ik binnenkom met de hond mag ik me eindelijk laten gaan. Tranen van onmacht en pijn. Ik kan niet anders dan met een Tramadol in bed stappen. Ik heb niet de kracht om een boterhammetje te smeren. Ik kan niet lezen, niet slapen, niet relaxen. Rond 3 uur stap ik weer uit bed van de trek. Het wordt een bakje joghurt met komijnzaadjes. Want ik heb de week ervoor ergens gelezen dat je daar beter van afvalt :) Lekker belangrijk :) Bij de joghurt weer een Tramadol, want bij die pillen moet je wel wat eten. Ik zit starend op de bank, zet de televisie aan maar zie niets. Ik ben afwezig, kan me niet concentreren. Als Bruce binnenkomt rond 5 uur ziet hij natuurlijk direct wat voor een dag het is. Ik  hoor de helft niet van wat hij zegt en stap maar weer in bed. Het wordt een avondje met Tramadolletjes.

Waardeloos allemaal en arme ik. Maar ik vind het nóg waardelozer voor mijn lief. Er is toch geen bal aan om zo het weekend te vieren en zo thuis te komen na een lange dag werken? Je vrouw die weer 'ns in d'r joggingbroek en oude vest op de bank zit. Je vrouw die niet vooruit te branden is. Altijd maar weer aan mijn gezicht kunnen zien dat ik me niet goed voel, dat ik pijn heb, dat ik moe ben. Altijd wat... geen lol aan. Lieve lief, hoe hou je het vol? Al probeer ik zoveel mogelijk wél te doen, het is duidelijk dat er veel niet kan. En daar baal ik van! Het kan niet anders dat jij daar ook van baalt.

Donderdag, vandaag komt mijn lieve zoon rond 13.00 uur. Om 12.30 uur laat ik Bollie nog uit, want ik wil even lekker met zoonlief kletsen. Niet lang nadat hij binnen is zit ik te huilen op de bank. God wat heb ik daar een hekel aan. Me laten gaan voor mijn kinderen en mijn man. Hij vroeg hoe het met me gaat en meer was er niet nodig! Ik zeg: "sorry lieverd, dat was niet de bedoeling!" Ik spreek mezelf toe en probeer uit alle macht de tranen te stoppen. We praten over zijn werk en geen werk, zijn vriendin en geen vriendin, opleiding en geen opleiding :) Mijn zoon, ik zal hem Robin noemen, is een 21 jarige schat van een jongen. Hij is zoekende naar een doel in zijn jonge leven en struikelt daarbij regelmatig over obstakels die hij zelf op zijn pad heeft gelegd. Obstakels en gedachtenkronkels die hopelijk met de tijd vanzelf gladgestreken zullen worden.

's Middags slapen, eten en in slaap vallen op de bank. Met een codeïnetabletje om 21.30 uur maar weer naar bed. Bij uitzondering 3 'slaaptabletjes' want het lijf, mijn lijf, moet echt slapen!

Vandaag is het vrijdag. Vastberaden stap ik uit bed. Ik heb redelijk goed geslapen. Het gaat beter, natuurlijk niet alleen omdat ik het wil ;) Mijn oudste zus zei laatst nog tegen me dat ik het al die jaren heb gered om te werken, puur en alleen vanwege mijn wilskracht. Zou kunnen.... mag ik daar dan alsjeblieft nog een flinke dosis van?