De Grote Verhuizing.

 Ons voor- en achterhuis.

 
Ik ben de vrouw die altijd zei: “ik ga nooit weg uit Amsterdam”. Alles buiten de ring van Amsterdam vond ik ver weg. Weilanden, koeien en schapen waren iets voor de vakantie. Het platteland, boeren en dorpen waren ‘de ver-van-mijn-bed-show’. Na de vakantie riep ik altijd “heerlijk hoor voor een paar weken, maar wie zou hier nou willen wonen”. Zeg nooit nooit, want hier zit ik achter mijn laptop aan de eetkamertafel met uitzicht op de bloeiende tuin. Achter de heg beschermd natuurgebied, rustgebied voor de vogels. Overal beestjes... kleine beestjes en grote beestjes. We hebben (gelukkig) wel buren, maar van mij hadden de huizen nog wel iets verder uit elkaar mogen staan. We wonen nu in een knus vrijstaand huisje aan een weg waar je met de auto in de berm moet wachten als er een tegenligger aankomt. In een gehucht met 725 inwoners vlakbij de Waddenzee. Al in een groen, groen, groen, groen Knollenland, waar heel regelmatig (meer dan) twee haasjes zitten, heel parmant. En er komt ook heel regelmatig opeens een jager, jagerman, die er één schiet!



            Nee, dit lammetje is niet dood... het ligt  te slapen midden op de weg :)
 

De eerste keer dat we een haas zagen, midden in de winter, hebben we de auto stilgezet op één van de vele landweggetjes. Oohh en aahh, een echte haas !! Dat hadden we in ons leven nog niet in het echt gezien. Helemaal onder de indruk waren we. Of die keer dat we voor de eerste keer een ooievaar zagen. Wauw, die hadden we wel eens in Duitsland op vakantie gezien. Wat te denken van de zilverreiger die op één poot in het water stond (geen idee dat het een zilverreiger was, we zagen later een foto in het Wieringer Nieuwsblad, want zo vaak zien ze hem hier ook niet). En een bonte specht... gewoon in onze tuin. De buizerd die over de weilanden achter onze tuin zweeft. Of al die schattige lammetjes in de lente, de kalfjes, de konijntjes en zoveel verschillende vogels. Echt, je zou er een blog over kunnen schrijven. Nu kijken we al lang (ahum) niet meer op van al deze bijzondere dieren. Als we in de auto langsrijden of we wandelen langs de dijk zeggen we hoogstens “Kijk, hazen. Kijk, grutto. Kijk, ooievaar. 

Ik hoor het mezelf zeggen: “hé Sebastiaan, ben je daar weer...”. Ik heb het tegen de zoveelste spin in één van de hoeken van het plafond. Vroeguh, 7 maanden geleden, had ik gillend om Ted geroepen en op gepaste afstand gewezen naar het afgrijselijke 8 potige beest(je). De spin moest dan eerst weggehaald worden door mijn SuperTed, anders zat ik geen moment rustig meer. Na 7 maanden op het platteland ben ik zeker niet van mijn fobie af, maar kan ik er redelijk mee omgaan. Ik praat even met ze, maar raak ze niet aan. Leven en laten leven. Ted haalt ze nog altijd trouw weg. En oh ja, we hebben alle ramen en deuren ingespoten met milieuvriendelijke bio anti-spin spray ;) 

Het is hier trouwens geen plat land op Wieringen. Nee, op dit voormalige eiland glooit het landschap. Alhoewel het eiland al in 1927 is ingepolderd, zeggen ze (we :) “ik woon OP Wieringen. In een paar maanden tijd ben ik gaan houden van dit stukje land. Gehuchten en dorpen als Hippolytushoef (Hiepo), Den Oever, Oosterland en Westerland...De Haukes, Stroe, Vatrop, Den Oever... ik was er nog nooit geweest. Wie had dat ooit kunnen denken na 50 jaar in de stad te hebben gewoond... ik niet ;) Dit mooie stukje in de kop van Noord Holland met haar rijke verleden. Dat de Vikingen hier rond de 8^ste eeuw aan land zijn gekomen is toch wel een mooi stukje geschiedenis. Pas in 1996 werd er in een weiland een zilverschat gevonden op de Westerklief (dat is bij ons op de Hollebalgweg !!) en heeft men kunnen bevestigen dat Wieringen in de 9^de eeuw korte tijd uitvalsbasis is geweest van (Deense) Vikingen. Dat is toch leuk! Als het een keer uitkomt (je weet maar nooit) kopen we via Marktplaats een metaaldetector en gaan met hoofdlamp in het donker stilletjes op onderzoek uit J
Er is zelfs een heus Vikingen Informatie Centrum. Kom maar op met de zilveren muntstukken en sieraden! We kijken nu zelfs naar de televisieserie Vikings van het Amerikaanse History Channel.
Maar goed dat we toen nog niet op Wieringen woonden, want dat waren geen aardige mannen en vrouwen die Vikingen J

Wel handig om de Vikingen de schuld te geven van onverklaarbare gebeurtenissen. Als het licht plotseling begint te knipperen: dat zijn de Vikingen... Als de muziek plotseling aangaat: dat zijn de Vikingen... Als er een mobieltje van de platte leuning van de bank valt, terwijl er niemand op de bank zit: dat zijn de Vikingen. Ondefineerbare geluiden, een deur die plotseling dicht gaat: dat moeten de Vikingen zijn. Rare jongens, die Vikingen. Er ligt een graf van een onbekende Viking in de achtertuin bij één van onze buurtgenoten.

Toen de kinderen klein waren, ging ik vaak naar de geitenboerderij in het Amsterdamse Bos. In de geitenboerderij hebben ze ook kippen dus geen idee waarom ze het niet gewoon kinderboerderij noemen.  Ik denk dat het de laatste keer is geweest dat ik  een echte kip had gezien. Bij de koop van ons lieve huisje zaten twee kippen. Tenminste dat hadden we zo afgesproken, want als we ze niet over zouden nemen, zouden ze waarschijnlijk geslacht worden. Dat konden onze stadsharten niet aan. We noemen ze Kip Saté en Kip Kerrie. In de winter leggen ze geen eieren, pas in het voorjaar vonden we in het overdekte hok het eerste ei. Zo trots waren we op onze kippies! Kip Saté legt grotere eieren dan Kip Kerrie... verschil moet er zijn. Nu lopen we dagelijks van onze achterdeur naar de schuur, scheppen met een schepje de kippenpoep in een emmer, zonodig vullen we  stro aan, ze krijgen in het buitenhok legvoer en ik zeg “dag Kerrie, dag Saté... alles goed vandaag?” We halen 1 of 2 eieren uit het broedhokje. We verwennen ze met sla, druifjes, broodkruimels. Ik denk niet dat we ooit echt ‘plattelands-mensen’ worden.

Nu we hier het einde van de winter, de lente en het begin van de zomer gewoond  hebben kan ik tot een voorlopige conclusie komen: absoluut geen spijt van de grote verhuizing.

marktjes

Marktjes... rommelmarkten, vlooienmarkten, kofferbakmarkten. Bruce en ik vinden het heerlijk om buitenmarkten te bezoeken. Waarom? Het zit misschien in de genen? Bruce is een serieuze 'knutselaar' en altijd op zoek naar bruikbare spullen. Ik ben een 'rommelaar' en hou van de sfeer, de mensen en de rommel. Het marktbezoek is écht geslaagd als we iets gekocht hebben, al is het maar voor 5 cent ;)

Afgelopen weekend waren we op Blijburg. Het weer was niet zo goed, maar de stemming zat er goed in. Een klein kofferbakmarktje op een leuke locatie! Al waaide het flink en scheen de zon niet, toch kreeg ik een beetje vakantiegevoel. Zand onder onze schoenen en leuke vriendelijke mensen. Zo ook twee blonde vrouwen met een geweldige gele camper uit de jaren '70. Aan de camper hingen mooie kledingstukken en op de tafel stonden o.a. Gucci pumps, nieuw in doos. De blondines genoten zichtbaar van het goede leven. Ik wilde het zwarte Zara jasje wel even passen. Het basis kledingstuk wat je altijd en overal aan kunt en niet mag ontbreken ;) Eén van de slanke dames zei met een grote glimlach: "we hebben geen spiegel, maar we zullen eerlijk zeggen of het je goed staat en past". Eerst even Bruce erbij halen, hij loopt meestal een paar kramen voor. Regenjas uit, het zwarte jasje aan. Het voelde wat strak en de blondine trok even aan m'n trui eronder, met de vraag: "Wat heb je eronder aan?" Nee, net iets te strak op de schouders... jammer! Terwijl ik m'n regenjas weer aandeed zei ik tegen de dames dat ik de Volkwagen camper wel héél leuk vond. "Ja, goed hé, dat vinden wij ook!" We struinen verder. Bruce gaat bij iedere bak met rommeltjes door z'n knieën en laat ieder dingetje door z'n handen gaan. Als hij dan na 10 minuten iets heel kleins en onbeduidend heeft uitgekozen, vraagt hij:"wat wil je hiervoor hebben". Verkopers kijken hem altijd op dezelfde manier aan: "Really?" Deze keer zei de vrouw op het uitgespreide zeil:"Echt? Je zit 10 minuten te grabbelen en dát wil je hebben? Wat moet je daarmee, ik begrijp het niet". Bruce glimlacht vriendelijk en zoals vaak gebeurd zegt de verkoopster: "neem maar mee hoor, veel plezier ermee". Op dit kleine marktje, in dat éne uurtje, stopt Bruce met een tevreden gebaar twee keer z'n gratis rommeltjes in z'n jaszak.

Bij een andere kraam ziet Bruce een mooi boek; The making of The Phantom Menace, een gelimiteerde uitgave voor de echte Star Wars fan, zoals mijn zoon Robin. Bruce slaat zijn slag voor zijn adoptief zoon en betaald er maar liefst 2 Euro voor. Een mooie aanwinst, daar zal Robin blij mee zijn! Bij weer een andere kraam zie we een soort carrousel van karton. Een rond geval met afbeeldingen van paarden en een ´gouden´ kroon erboven op. De bakjes die je er in- en uit kunt schuiven zijn genummerd. We kijken ernaar en zeggen tegen elkaar:"Ja, leuk ding met dat rood-en-wit, maar wat is het en wat moeten we ermee". De vrouw van de kraam (kraamvrouw:) zegt: "het is voor de advent, 4 weken voor kerstmis, voor een euro mag je 'em meenemen hoor". Tja, voor een euro... dan nemen we het ding maar mee. We kijken elkaar aan en moeten allebei lachen.

We zijn redelijk snel uitgekeken. Ik heb geen enkel richtingsgevoel, dus als Bruce zegt: "Nou, dat was het" reageer ik teleurgesteld. Echt, nu al alles gezien? Het is nog vroeg, dus we rijden door naar Slotermeer. Volgens de site meukisleuk.nl is daar een rommelmarktje. We zijn vlak bij Plein 40-45 en stoppen als TomTom (Tommie) zegt:"bestemming bereikt". Het blijkt een wijkcentrum te zijn, geen buitenmarkt en vrij ongezellig.  Toch lopen we naar binnen, we zijn er nu toch... In de hal staan een aantal kraampjes, de overige kraampjes zijn op de eerste etage. Bij het eerste kraampje zie ik direct (met geoefend oog) een boek liggen wat op mijn lijstje staat. Het originele lijstje is inmiddels zo lang dat ik het heb overgeschreven in een notitieboekje. Yes... altijd leuk om een boek van het lijstje te kunnen kopen. De man met zijn dochter op schoot steekt een heel verhaal af over het boek waarop ik zwaai met mijn knalroze notitieboekje. "Heel slim" zegt hij, "blij dat ik je er een plezier mee kan doen".  Met een big smile, boek onder de arm en 1 euro armer lopen we door het wijkcentrum. Er staat een Amsterdamse vrouw van 65+ voor een kraampje. Op de kop staat een rollator met een prijskaartje van € 17,50. Zoals alleen Amsterdammers dat kunnen zegt ze: "€ 17,50 voor een rollator, dat is geen geld. Als je hem niet nodig hebt, dan wil ik daar wel voor zorgen". We schieten in de lach. Bruce laat z'n oog vallen op een paar Australian leren schoenen. Nog als nieuw, maatje 38. Eén maat te groot voor mij, wél mooie schoenen ;) Voor Barbara? Als ze thuis komt uit Australië volgend jaar kan ze vast wel een paar nieuwe werk/wandelschoenen gebruiken... Bruce vraagt haar wat ze ervoor wil hebben. € 4,- . De twijfel is blijkbaar van onze gezichten af te lezen. "Ga er ff lekker bij zitten meid, pas ze maar, 't zijn hele mooie schoenen!" Ze zitten wat ruim, maar het valt wel mee. Ik zou ze aan kunnen en Barbara ook. De Amsterdamse lacht tevreden, doet ze in een grote Lidl-tas en mompelt dat haar kleindochter tevreden zal zijn.

Thuisgekomen kijken we naar de carrousel en Bruce ziet alweer iets in z'n hoofd wat ik (nog) niet kan zien. "Hmmm, daar maak ik wel iets van, dat wordt wel weer wat. Een leuk opbergding voor Barbara".

Een beetje somberen

Vanmorgen stond ik somber op. Bezorgd, verontrust. Ik kan het ook sip of  neerslachtig noemen. Ik denk dat een potje somberen zo nu en dan geen kwaad kan. Het lijkt me onmogelijk om somberloos door het leven te gaan! Het kan niet iedere dag een feestje zijn (het andere uiterste) en je kan niet altijd maar 'gelukkig' zijn. Zolang als de sombermomenten en de geluksmomenten maar in evenwicht zijn.

Ik somber over mijn MS, werkloosheid en inkomen, de gezondheid van onze Bollie. Ik ben sip over hoe onze overheidsinstaties functioneren. Ik ben pessimistisch over het vinden van passend werk. Ik ben neerslachtig over een goede dagbesteding. Ik ben troosteloos over mijn haperende lijf.

De meeste mensen om mij heen vinden dat somberen maar niets. Ikzelf vind het ook niks! Tegen mijn dochter met een dipje zeg ik: "Het komt wel weer goed, een dipje is helemaal niet raar. Probeer je zinnen te verzetten". Goed advies, maar hoe zorg je ervoor dat je hersens niet continue aan het malen zijn? Toch lijkt 'je zinnen verzetten' het enige dat helpt.

Vorige week waren we er een paar dagen tussenuit, onze zinnen verzetten. Prachtig weer, veel ruimte,  mooie omgeving. Zelfs Bollie knapte er helemaal van op :) Dat lijf van mij blijft haperen, maar ik heb er minder last van als ik niet pieker of somber. De pijn overvalt me nog wel, maar op (mini) vakantie zet ik me er makkelijker overheen, neem  nog een extra pijnstiller en genieten maar. Ik moet ervoor zorgen dat ik lekker kan uitwaaien, bezig ben, lezen of een blog schrijven ;) Dan raken problemen naar de achtergrond en gun ik m'n hersenen rust.

Ik somber zeker niet iedere dag! Zaterdag was zoon Robin er, film gekeken, samen gegeten. Altijd gezellig als hij er is! Zondag op visite bij mijn ouders... ook altijd gezellig. Maandag naar een kofferbakmarkt in Leusden en een leuk bistro-tafeltje gescoord :) Allemaal leuk.

Belangrijkste aanleiding om toch te somberen? Gisteren en vandaag ben ik bezig geweest met informatie zoeken over WW, WIA, loonheffingen en belasting. Zonder overdrijven heb ik 6 keer het UWV aan de telefoon gehad. Waarom lever ik zoveel inkomen in? De dames van het UWV weten het zelf allemaal niet zo goed. De afdeling WW weet niets over de WIA. Mijn vraag over loonheffingskorting moet ik stellen aan de belastingdienst. De belastingdienst zegt dat de dames van het UWV het moeten weten.
Het is frustrerend en het kost me teveel energie. Vandaag sta ik dan ook op met het gevoel dat ik gisteren de marathon heb gelopen.

Ik voel me verantwoordelijk voor een deel van ons inkomen. Het kan niet zo zijn dat Bruce 40 uur per week werkt en ik thuis zit. Het zou nog wat anders zijn als ik het huis spik-en-span zou maken, iedere avond een 3-gangen diner op tafel zou zetten, lange boswandelingen zou maken met Bolle. Dat is niet het geval. Op dagen als vandaag lukt het me niet om te stofzuigen (of enig andere fysieke inspanning), koken heb ik echt geprobeerd maar is nooit zo lekker als dat van Bruce :) Met Bollie slenter ik maximaal een half uurtje. Schuldig is niet het goede woord. Machteloos, gefrustreerd, afhankelijk... dat zijn woorden die bij me opkomen, maar die niet bij mij horen.

Ik ben zo nu en dan een dag somber, maar meestal positief. Wat vandaag niet lukt, lukt misschien morgen wel. Vanavond dan nog maar even stofhappen, morgen nieuwe kansen.

Terwijl ik dit schrijf zie ik een koolmeesje op ons balkon op het vogelzaadbolletje zitten. Ik ben meteen minder somber :) Het leven van alledag bestaat toch uit genieten van elkaar en de kleine dingen die het leven mooi maken!

Cannabis olie

Cannabis, wie kent het niet! Natuurlijk ken ik cannabis, van de hennepplantjes toch? Even opzoeken op Wikipedia:
Cannabis is de Latijnse benaming voor hennep. Cannabis komt als drug voor in twee vormen, 'wiet' en 'hasjiesj'. Hasjiesj of hasj is de hars, die kan variëren van bijna vloeibaar en olieachtig tot zeer hard. Een andere bekende naam is marihuana.
Precies wat ik dacht: wiet, hasj en marihuana en de middelbare school ;)

Een maand geleden zaten we het RTL4 nieuws te kijken. Er was een item over een jongen met epilepsie wiens aanvallen waren gehalveerd door het gebruik van cannabisolie! In een Haagse apotheek maken ze cannabisolie van wiet van betrouwbare afkomst. Een flesje kost € 180,- (er wordt geen winst gemaakt), want het proces om zuivere olie te maken van de hennepplant is ingewikkeld en duurt zo'n 1,5 dag. De Haagse apotheker wil zijn 'kunstje' leren aan andere geïnteresseerde apothekers.

We waren meteen geïnteresseerd en Bruce en ik zeiden tegen elkaar dat we daar eens wat meer informatie over moesten vinden. De volgende dag belde ik eerst mijn zorgverzekeraar. De vriendelijke jongen aan de andere kant van de lijn was helemaal niet verbaasd dat ik informeerde naar de vergoeding van cannabisolie. Hij vertelde er wel bij dat de neuroloog een verzoek moet doen en dat zij daar dan een oordeel over vellen. De cannabisolie is bij de Haagse apotheek alleen verkrijgbaar op recept. Wat is het 'idioot' dat je neuroloog het mag voorschrijven, maar dat de zorgverzekeraar beslist of je het wel of niet vergoed krijgt! Ik begrijp niets van ons Nederlandse zorgsysteem. Een specialist schrijft iets voor, je krijgt een recept, maar de zorgvezekeraar heeft het laatste woord?

Maar goed. Het blijft de moeite waard om het via de neuroloog te proberen. Ik bel het VU en krijg de receptie van de MS-poli. Het meisje van de receptie zegt dat ik eerst een verwijsbrief van de huisarts moet hebben. Huh... waarom? Ik ben al 14 jaar bekend bij het VU. Ik word eigenlijk een beetje boos, maar zoals altijd heeft dat geen zin. Ik bel de huisarts voor een verwijsbrief en zij zegt dat het sinds 1 januari 2016 niet meer nodig is om een verwijsbrief door te sturen. Kan iemand mij alsjeblieft uitleggen waarom ons zorgsysteem zo slecht functioneerd? De huisarts is zo vriendelijk tóch een verwijsbrief te scannen naar het VU. Ik laat het even rusten, tot 10 tellen en... Zen... 's Middags bel ik weer de receptie van de MS-poli. "Dag mevrouw Bakker, had ik u vanmorgen ook al niet aan de telefoon?" Jazeker, maar nu heb ik een verwijsbrief. "U kunt de verwijsbrief scannen naar ons e-mailadres en dan krijgt u binnen 3 weken antwoord". Wat een idioterie. Ik zeg maar niets meer, ik heb er de kracht niet meer voor.

De e-mail met het verzoek om een afspraak is verzonden op 30 maart. Op 12 april krijg ik als antwoord op mijn e-mail bericht dat 'de aanvraag voor een afspraak' in goede orde is ontvangen. Dat er gewacht wordt op antwoord wanneer de afspraak kan plaatsvinden. Antwoord van wie? Heel toevallig (!) krijg ik een paar dagen later een brief thuis, gedateerd op 12 april, met een afspraakbevestiging voor 30 juni. Kort samengevat; het duurt 3 maanden en het is een heel gedoe voordat je als bekend patient een afspraak hebt bij je eigen neuroloog.

De cannabisolie komt zo nu en dan ter sprake bij vrienden en familie. Ik blijk een 'cannabis-achterstand' te hebben. Zoon Robin verteld goede verhalen over zijn oma met artrose, de vriendin van een vriend verteld wonderlijke verhalen over een collega met kanker. Op internet lees ik bijzondere verhalen over pijnbestrijding. Cannabis wordt al eeuwen gebruikt als medicijn. Ik wist niet dat medicinale cannabis wordt gebruikt bij (zenuw)pijn, ontstekingen en ziekten als kanker, MS, reuma, epilepsie, Parkinson. Van de olie wordt je niet high of stoned, het zou alleen maar goed zijn voor je gezondheid. De olie is zelfs te koop in de drogist, maar het echte spul wordt toch gemaakt door de apotheker. Goedgekeurd door de Inspectiegezondheidszorg en de Nederlandse Voedsel - en Warenautoriteit. Nu maar hopen dat de neuroloog een aanvraag wil doen bij de zorgverzekeraar. Op verschillende forums lees ik dan de éne zorgverzekeraar het wel vergoed en de andere weer niet. Kunnen we alsjeblieft weer terug naar het 'Ziekenfonds', of klink ik nu heel oud ;)

Robin vertelde dat de cannabisolie ook verkrijgbaar is bij een goede 'smartshop'. Niet te verwarren met een coffeeshop lees ik op internet. Op onze wandeling door de stad komen we een smartshop tegen. De jongen achter de balie is druk in gesprek en het duurt ons te lang om onze vragen aan hem te stellen. Want vragen zijn er wel. Er zijn verschillende samenstellingen in de oliën. Welke moet je dan hebben? Je kunt ze online bestellen van € 19,50 tot € 280,- ! Ik ontdek dat er zelfs een heuse Stichting Patiënten Groep Medicinale Cannabis Gebruikers is. Ik heb per e-mail de vragen aan de Stiching gesteld.

Het zou toch geweldig zijn als ik de Tramadol, Codeïne, Diclofenac, Rivotril en de Palmitoylethanolamide kan laten voor wat het is! Ik weet zeker dat mijn lijf daar dankbaar voor zou zijn ;) De Palmitoylethanolamide is ook al niet zo goedkoop (want wordt niet vergoed, want is een voedings supplement) dus het zou ook nog 'ns fijn zijn voor m'n portemonnee.

Het interview met de Haagse apotheker Paul Lebbink van apotheek Transvaal is te zien op https://www.youtube.com/watch?v=Fuxc3kIKLFk en duurt maar 2 minuten.

Artsen en ziekenhuizen

Artsen en ziekenhuizen... niet mijn favoriete bezigheden. Mijn huisarts is vorige week met pensioen gegaan. Een mooi mens, tussen de 60 en 65. Ik ben pas 5 jaar bij deze praktijk met zo'n 5 huisartsen. Ik werd ingeschreven bij een jonge vrouwelijke arts. De eerste keer dat ik bij haar kwam voelde meteen niet goed. Geen 'klik'. Ik wilde met de nieuwe huisarts de MS problematiek bespreken, medicijngebruik, haar kijk op de 'zaak' horen. Ze was in een afwachtende houding en ik kreeg het idee dat ze werkelijk niet helemaal wist wat MS met een mens kan doen. Maar goed, ik was ingeschreven. De volgende keer dat ik naar de huisarts wilde was deze jonge vrouw er niet. Een geluk bij een ongeluk. Ik kwam terecht bij de vriendelijke meelevende ervaren huisarts van Indonesische afkomst. Eén en al belangstelling, grondig onderzoek, zelfs een telefoontje de dag erna. In de laatste 5 jaar heb ik haar misschien 10 keer gezien en ze wist precies wie ik was. Als het nodig was belde ze zelf met het VU om te zorgen dat ik snel bij de juiste arts terecht kon. Ze bemoederde me, zei dat ik een sterke vrouw ben (dat is ook wel 'ns fijn om te horen :), keek me altijd aan als ze sprak omdat ze wist dat ik slechthorend ben. Knap vind ik dat, daar heb ik bewondering voor! Heel jammer dat ze weg is maar ik hoop dat ze van haar pensioen geniet! De dag voordat ze afscheid nam, hadden we nog telefonisch contact en ze zei: "het ga u goed mevrouw Bakker".

Vorig jaar juli kwam ik bij haar voor een verwijsbrief. Het was verstandig een bloedonderzoekje te doen omdat in januari is gebleken dat vernauwde aderen in de familie veel voorkomen. Bloeddruk en suiker werden direct gecontroleerd, dat was prima. In het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis moest ik maar even bloed laten prikken om te kunnen zien hoe het zit met o.a. cholesterol en nieren. Vijf maanden later ging ik naar het OLVG. Waarom ik zo lang heb gewacht? Ik weet het niet. Het formulier lag toch al die tijd in zicht... Gemakzucht? Niet belangrijk genoeg? Wie het weet mag  het zeggen :) In ben niet bang voor een naald... 

Eindelijk eind november ben ik zuchtend en steunend naar het OLVG gegaan. Niet omdat ik plotseling het licht had gezien, maar uit praktische overweging; mijn zorgverzekering. Dus amper wakker en nuchter in de parkeergarage parkeren, de juiste afdeling vinden en wachten... Het ziekenhuis was weer 'ns aan het verbouwen (welk ziekenhuis niet?) Er werd gevraagd om mijn identiteitsbewijs, maar dat zat nog in mijn andere tas :) Typisch. Ik werd doorgestuurd naar een andere balie om een tijdelijk papiertje te krijgen, want ik sta wel in het systeem. Terug naar de bloedafname-afdeling. Het is warm, klein en er huilen kinderen. Wachten... het digitale bord in de gaten houden. Denken dat je bijna aan de beurt bent omdat het nummer C125 op het bord staat. Dat blijkt niet zo te zijn, want je hebt A126. A en C zijn blijkbaar hele andere bloedprikkers. Wachten... trek in eten. Verveling... wachten... En ik denk bij mezelf dat dit nou precies de reden is dat ik zo'n verwijsbrief 5 maanden op het tafeltje laat liggen. Dan verschijnt eindelijk mijn nummer! Gauw opstaan en op weg naar het juiste hokje. Daar wacht dan een vriendelijk meisje die de hele dag niets anders doet dan naalden in armen steken. Het is lopende band werk. Identiteit controleren, linker of rechter arm, maak een vuist en naald erin. Buisjes bloed aftappen, watje op het piepkleine gaatje, pleister erop, tot ziens. Twee uur later kwam ik eindelijk weer thuis, smachtend naar een kopje koffie.

Een week of wat later bel ik voor de uitslag. Cholesterol is iets verhoogd, dat mag de pret niet drukken. Maar mijn betrokken huisarts vertelt dat de nierfunctie verminderd is. Met haar mooie Indonesische accent zegt ze dat ik meer moet drinken, minder zout en eiwitten, gezond eten. Ik drink al veel, eet weinig zout en gezond. Ik ben aan het 'Montignaccen' en besluit daarmee te stoppen in verband met de eiwitten. Ze zegt dat ik over 3 á 4 maanden opnieuw bloed moet laten prikken. Het is dan december 2015 en ik zie er al naar uit ;)

April 2016. Deze keer heb ik mezelf aan de afspraak gehouden. Ik sta vroeg op, rij naar het OLVG, parkeer de auto in de garage. Ik heb zelfs gedacht aan mijn identiteitsbewijs. Ik loop naar de bloedafname-afdeling maar die is er niet meer. Natuurlijk. Ik zie al snel dat de wachtruimte is verplaatst naar de grote hal. Geen warme, drukke, kleine ruimte meer.. Ik trek een nummertje. Het wachten kan beginnen. Als mijn nummer aan de beurt is meld ik me aan bij 1 van de 4 balies die aangegeven wordt op het digitale bord. Ik krijg een ander nummertje :) Of ik nog maar even plaats wil nemen en dan mag ik, als mijn nummer op het bord verschijnt, naar de overkant van de hal. Er zijn nu nog meer prikkamertjes. Weer worden er een stuk of 6 buisjes bloed getapt. Je zou er bloedarmoede van krijgen.

Een week later bel ik voor de uitslag. Die is nog niet binnen. "Probeert u het maandag nog eens" zegt de huisartsassistente. Op maandag is de uitslag nog niet binnen. Vreemd... de assistent gaat met het OLVG bellen. 's Middag word ik teruggebeld: de uitslag is binnen, de assistente ziet niets vreemd maar zal mijn huisarts wel even laten bellen. Ik ben gerustgesteld, de assistente kan ook wel een uitslag lezen. De volgende dag belt de huisarts. "Mevrouw Bakker, de nierfunctie is verminderd. We moeten ervoor zorgen dat die niet verder daalt. Ik wil dat u voor een nierecho gaat. Ik ben verbaasd, de assistente zei toch dat er niets bijzonders was? Ik bel het ziekenhuis voor een afspraak en kan begin mei terecht.

Als Bruce thuis komt vanuit zijn werk vertel ik hem met een licht schuldgevoel dat ik weer 'ns wat heb. Ik wil niet dat 'alles' om mijn gezondheid draait. Ik heb inmiddels opgezocht wat die nierwaarde precies inhoudt en heb in een duidelijk grafiekje gezien dat de waarde inderdaad niet veel verder moet zakken. Ik wacht de echo maar af. Weer een uitstapje naar het Onze Lieve, de juiste afdeling vinden en wachten. Dan weer naar de huisarts, een nieuwe...
Artsen en ziekenhuizen... niet mijn favoriete bezigheden.

Op een goede lentedag...

Ons balkon in Amsterdam, mét vogeltjes :)

Zaterdagmorgen, een waterig zonnetje, stevig windje en een graad of 10. We verwachten 'de man van de intercom', want we hebben tussen 09:00 en 12:00 uur afgesproken. We wonen in een groot appartementencomplex met 5 torens. Elke toren krijgt een nieuw intercomsysteem. Dat was wel nodig, want met het oude systeem konden we op ons schermpje boven niet meer zien wie er beneden aanbelde. We doen rustig aan; ontbijt, douchen, Bollie uitlaten, beetje internetten. Rond 11 uur komt de intercom-man en doet z'n ding. Met een kwartier is hij klaar en het ziet er keurig uit! Allemaal digitaal, klein kastje, paar knoppen. Beneden is het wat ingewikkelder en ik hoop dat onze toekomstige visite het allemaal beter snapt dan ik ;)

Toen Bruce en ik elkaar bijna 7 jaar geleden leerden kennen, woonde hij nog onder de rook van Amsterdam. Barbara, Robin en ik woonden hartje Amsterdam waar Bruce zijn geliefde oldtimer niet kon parkeren. Bruce had een groot eengezinshuis met een ruime tuin en garage. Toen we elkaar al na een half jaar de liefde verklaarden en besloten samen te gaan wonen reden we met de kinderen naar zijn huis. Barbara (toen 17) en Robin (toen 14) werden al onrustig toen we de Amsterdamse ring verlieten en het eerste weiland voorbij reden. Bij het zien van de eerste koe hadden Barbara en Robin hun beslissing eigenlijk al genomen. Zo ver weg van Amsterdam gingen ze echt niet wonen. Het was 25 minuten autorijden en ze hadden het huis nog niet gezien. Bruce en ik besloten op zoek te gaan naar een andere woning in Amsterdam. Voor Robin en Barbara, maar ook om samen een nieuwe start te maken.

Vijf jaar geleden kozen we voor dit appartement. Prachtig vrij uitzicht op het water, rustig, altijd je auto kunnen parkeren en ook nog een eigen parkeerplaats in de kelder. Gelijkvloers natuurlijk... met het oog op de toekomst.Tot op de dag van vandaag zijn we er heel blij mee en genieten er dagelijks van. Eén klein minpunt: we hebben op het balkon maar tot 09.30 uur zon, daarna zon op de voorgalerij. Op de voorgalerij zitten we niet zoveel, want dat is toch minder privé en het wordt daar snel te warm. Een parasol staat nog op ons boodschappenlijstje.

Wat zullen we 'ns doen vandaag? Het is niet zo'n mooi weer, maar ik heb een goede dag! Bruce stelt voor om even naar het Waterlooplein te gaan en te lunchen bij Bagels & Beans. Dat deden we voorheen regelmatig omdat we daar samen om de hoek woonden. 'A walk down memory lane' :) Binnen een kwartier rijden zijn we met het stadsautootje op het Waterlooplein. Geen parkeerplaats natuurlijk. We parkeren op de Nieuwe Uilenburgerstraat, lopen langs Gassan Diamonds en steken de Jodenbreestraat over. Allemaal zo lekker vertrouwd. Eerst even de Zeeman binnen, want daar komen we nooit meer. Bruce koopt wat knutselfrutsels voor z'n vele creatieve creaties. We lopen door de korte Houtkopersdwarsstraat en staan op het Waterlooplein. Het is fris, achter de wolken schijnt de zon. Het Waterlooplein is al lang het Waterlooplein niet meer. Ik herinner me nog wel dat ik er regelmatig kwam toen ik nog op de middelbare school zat.. Bruce ook, hij kocht er zijn kleren! Nu is het een pleintje met nog maar weinig Amsterdamse marktkooplui die 'rommel' verkopen. Van lekker struinen tussen de gezellige rotzooi is geen sprake meer. Wat jammer dat de gemeente Amsterdam vaak onbegrijpelijke verkeerde beslissingen neemt. 125 jaar Waterlooplein, maar er is niet veel meer van over! Toch lopen we langs alle marktkraampjes en koop ik nog een nieuw boek voor 1 euro :)

Het is nog te vroeg om te lunchen en we lopen via de Sint Antoniebreestraat (daar heb je zo'n leuke 'speelgoedwinkel' op de hoek!) de Nieuwe Hoogstraat in, overlopend in de Oude Hoogstraat. Tussen de vele toeristen lopen we over de bruggen van de grachten de Damstraat in. We zijn er een tijd niet geweest en er zijn veel nieuwe winkels. Beter vinden we. We lopen terug via de Nes, langs De Brakke Grond en Frascatie. We lopen via het Oudemanhuispoort weer terug naar het Waterlooplein.

Een flinke tippel, maar echt genieten. Van de stad, maar ook van lijf en leden die de wandeling goed aankunnen. De rust van de afgelopen maand die ik mijn lijf heb kunnen geven heeft een positief effect! Wat een goede dag! Het had perfect geweest als ik een paar oude gympies aan had gedaan in plaats van mijn nieuwe laarsjes. Al tijdens de wandeling voel ik op m'n linker én rechterhiel een blaar!

We eten een heerlijke bagel bij Bagels & Beans, onze vertrouwde stek. De zaak zit helemaal vol. Amsterdam is druk, teveel toeristen en vuil. Ondanks de vele veranderingen die ik in de afgelopen tientallen jaren heb gezien blijft het 'mijn' stad! Deze dag is meer dan geslaagd. Hoe eenvoudig kan het zijn! Uit en thuis in 3 uur, moe maar voldaan. En zoals Bruce altijd zegt als ik van moeheid onzin ga uitkramen, over m'n eigen voeten struikel en m'n ogen gaan branden: "Misschien moet Mirjam eerst even slapen" :) Dat heb ik dan maar gedaan!

Biologisch evenwicht

Biologisch eten kennen we natuurlijk, dat is helemaal in. Dat komt omdat ons wordt voorgehouden dat biologisch voedsel 'met respect voor de natuur' is geproduceerd. Dus als ik het heb over 'biologisch ritme' is dat dan de natuurlijke beweging van een mens waarin hij functioneert? Nou ja, laat ik daar vanuit gaan...

Al een paar weken word ik biologisch wakker rond 08.30 uur. Dus puur natuur, zonder het geluid van de wekker. Ik kijk met één oog naar de wekker en blijf nog lekker even liggen. Ik ervaar een enorme rust in die tien minuten dat ik wakker ben en nog onder de warme deken lig. Ik weet dat ik de dag zelf kan indelen. Ongegeneerd rek ik me uit, zucht eens diep en geniet van het moment.

Voorheen stapte ik 3 ochtenden per week om 07.00 uur uit bed om samen met Bruce nog een kopje koffie te drinken. Niet relaxed even wakker worden, maar zonder mededogen van slaapstand naar een wankele staat van alertheid. Tegen zijn biologisch ritme in staat Bruce om 06.10 uur op en gaat rond 7 uur met Bollie wandelen. Als hij dan thuis komt, stond ik in de keuken z'n boterhammetjes te smeren, Bollie's eten te maken en koffie te zetten. Nog niet helemaal wakker moet ik echt goed nadenken wat de volgorde van de handelingen zijn. Om 07.30 uur gaat Bruce de deur uit en moest ik haastig douchen, aankleden, Bollie haar medicijnen geven en de auto in naar kantoor in Almere.

Als ik net wakker word en direct in actie kom slinger ik eerst naar het toilet. Dan naar de badkamer om op de weegschaal te staan. Slingerend terug naar de slaapkamer om huisbroek- en vest aan te doen. Door naar de keuken. Ik begin iedere dag met een appeltje, dus ik zet een schoteltje klaar met een schilmesje. Soms gooi ik de koffie op het schoteltje in plaats van het in het kopje. Regelmatig gooi ik suiker in mijn kopje, terwijl ik koffie al jaren met een zoetje drink. Ik sta even stil om te bedenken wat ik nu moet doen. Hondenvoer wat in een box in de la ligt... 5 van de 10 keer trek ik de  lade open waar de medicijnen liggen. Een glas water vullen en mijn medicijnen pakken. 5 van de 10 keer trek ik de lade met hondenvoer open. Wat nu... wat ga ik eigenlijk doen? Oh ja, appeltje wassen en in vieren snijden want die eet ik met schil. En dan is het de kunst om voor 09.30 uur met koffie, water en appel op de bank te zitten. Het went hoor, echt waar ;) Ik kan er zelf om lachen!

Nu ik mijn biologische ritme heb gevonden (wat je vindt mag je houden) ga ik begrijpen wat het met m'n energie en lijf deed toen ik niet de mogelijkheid had om gebruik te maken van mijn natuurlijke klok. Dat ritme heb ik nog niet zo lang geleden gevonden, maar neemt nu toch echt vaste vormen aan. Ik kan dit ronduit een groot voordeel noemen van het niet hebben van werk. Het is niet alleen heel natuurlijk maar ook wonderbaarlijk ontspannend om van dit nieuw verworven voorrecht gebruik te kunnen maken. Het zorgt letterlijk en figuurlijk voor balans.

Het is heerlijk om geen ochtendstress te hebben. Ik hoef mezelf  's morgens onder de douche niet meer opbeurend toe te spreken om toch vooral de pijn en de moeheid te negeren. Ik hoop eigenlijk dat door het vermijden van de ochtendstress de MS-klachten zullen afnemen.

Ik, mijn MS en het dagelijks leven ondervinden aan den lijve de voordelen van het volgen van het biologisch ritme. Niet alleen dat ik 's morgens in mijn eigen tempo kan beginnen aan de nieuwe dag.
Ook dat ik kan gaan rusten wanneer mijn lijf dat aangeeft. Ik luister nu naar de wekker in mezelf en hoef mijn biologische klok niet meer te slim af te zijn.

Respect voor de natuur :)