Artsen en ziekenhuizen

Artsen en ziekenhuizen... niet mijn favoriete bezigheden. Mijn huisarts is vorige week met pensioen gegaan. Een mooi mens, tussen de 60 en 65. Ik ben pas 5 jaar bij deze praktijk met zo'n 5 huisartsen. Ik werd ingeschreven bij een jonge vrouwelijke arts. De eerste keer dat ik bij haar kwam voelde meteen niet goed. Geen 'klik'. Ik wilde met de nieuwe huisarts de MS problematiek bespreken, medicijngebruik, haar kijk op de 'zaak' horen. Ze was in een afwachtende houding en ik kreeg het idee dat ze werkelijk niet helemaal wist wat MS met een mens kan doen. Maar goed, ik was ingeschreven. De volgende keer dat ik naar de huisarts wilde was deze jonge vrouw er niet. Een geluk bij een ongeluk. Ik kwam terecht bij de vriendelijke meelevende ervaren huisarts van Indonesische afkomst. Eén en al belangstelling, grondig onderzoek, zelfs een telefoontje de dag erna. In de laatste 5 jaar heb ik haar misschien 10 keer gezien en ze wist precies wie ik was. Als het nodig was belde ze zelf met het VU om te zorgen dat ik snel bij de juiste arts terecht kon. Ze bemoederde me, zei dat ik een sterke vrouw ben (dat is ook wel 'ns fijn om te horen :), keek me altijd aan als ze sprak omdat ze wist dat ik slechthorend ben. Knap vind ik dat, daar heb ik bewondering voor! Heel jammer dat ze weg is maar ik hoop dat ze van haar pensioen geniet! De dag voordat ze afscheid nam, hadden we nog telefonisch contact en ze zei: "het ga u goed mevrouw Bakker".

Vorig jaar juli kwam ik bij haar voor een verwijsbrief. Het was verstandig een bloedonderzoekje te doen omdat in januari is gebleken dat vernauwde aderen in de familie veel voorkomen. Bloeddruk en suiker werden direct gecontroleerd, dat was prima. In het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis moest ik maar even bloed laten prikken om te kunnen zien hoe het zit met o.a. cholesterol en nieren. Vijf maanden later ging ik naar het OLVG. Waarom ik zo lang heb gewacht? Ik weet het niet. Het formulier lag toch al die tijd in zicht... Gemakzucht? Niet belangrijk genoeg? Wie het weet mag  het zeggen :) In ben niet bang voor een naald... 

Eindelijk eind november ben ik zuchtend en steunend naar het OLVG gegaan. Niet omdat ik plotseling het licht had gezien, maar uit praktische overweging; mijn zorgverzekering. Dus amper wakker en nuchter in de parkeergarage parkeren, de juiste afdeling vinden en wachten... Het ziekenhuis was weer 'ns aan het verbouwen (welk ziekenhuis niet?) Er werd gevraagd om mijn identiteitsbewijs, maar dat zat nog in mijn andere tas :) Typisch. Ik werd doorgestuurd naar een andere balie om een tijdelijk papiertje te krijgen, want ik sta wel in het systeem. Terug naar de bloedafname-afdeling. Het is warm, klein en er huilen kinderen. Wachten... het digitale bord in de gaten houden. Denken dat je bijna aan de beurt bent omdat het nummer C125 op het bord staat. Dat blijkt niet zo te zijn, want je hebt A126. A en C zijn blijkbaar hele andere bloedprikkers. Wachten... trek in eten. Verveling... wachten... En ik denk bij mezelf dat dit nou precies de reden is dat ik zo'n verwijsbrief 5 maanden op het tafeltje laat liggen. Dan verschijnt eindelijk mijn nummer! Gauw opstaan en op weg naar het juiste hokje. Daar wacht dan een vriendelijk meisje die de hele dag niets anders doet dan naalden in armen steken. Het is lopende band werk. Identiteit controleren, linker of rechter arm, maak een vuist en naald erin. Buisjes bloed aftappen, watje op het piepkleine gaatje, pleister erop, tot ziens. Twee uur later kwam ik eindelijk weer thuis, smachtend naar een kopje koffie.

Een week of wat later bel ik voor de uitslag. Cholesterol is iets verhoogd, dat mag de pret niet drukken. Maar mijn betrokken huisarts vertelt dat de nierfunctie verminderd is. Met haar mooie Indonesische accent zegt ze dat ik meer moet drinken, minder zout en eiwitten, gezond eten. Ik drink al veel, eet weinig zout en gezond. Ik ben aan het 'Montignaccen' en besluit daarmee te stoppen in verband met de eiwitten. Ze zegt dat ik over 3 á 4 maanden opnieuw bloed moet laten prikken. Het is dan december 2015 en ik zie er al naar uit ;)

April 2016. Deze keer heb ik mezelf aan de afspraak gehouden. Ik sta vroeg op, rij naar het OLVG, parkeer de auto in de garage. Ik heb zelfs gedacht aan mijn identiteitsbewijs. Ik loop naar de bloedafname-afdeling maar die is er niet meer. Natuurlijk. Ik zie al snel dat de wachtruimte is verplaatst naar de grote hal. Geen warme, drukke, kleine ruimte meer.. Ik trek een nummertje. Het wachten kan beginnen. Als mijn nummer aan de beurt is meld ik me aan bij 1 van de 4 balies die aangegeven wordt op het digitale bord. Ik krijg een ander nummertje :) Of ik nog maar even plaats wil nemen en dan mag ik, als mijn nummer op het bord verschijnt, naar de overkant van de hal. Er zijn nu nog meer prikkamertjes. Weer worden er een stuk of 6 buisjes bloed getapt. Je zou er bloedarmoede van krijgen.

Een week later bel ik voor de uitslag. Die is nog niet binnen. "Probeert u het maandag nog eens" zegt de huisartsassistente. Op maandag is de uitslag nog niet binnen. Vreemd... de assistent gaat met het OLVG bellen. 's Middag word ik teruggebeld: de uitslag is binnen, de assistente ziet niets vreemd maar zal mijn huisarts wel even laten bellen. Ik ben gerustgesteld, de assistente kan ook wel een uitslag lezen. De volgende dag belt de huisarts. "Mevrouw Bakker, de nierfunctie is verminderd. We moeten ervoor zorgen dat die niet verder daalt. Ik wil dat u voor een nierecho gaat. Ik ben verbaasd, de assistente zei toch dat er niets bijzonders was? Ik bel het ziekenhuis voor een afspraak en kan begin mei terecht.

Als Bruce thuis komt vanuit zijn werk vertel ik hem met een licht schuldgevoel dat ik weer 'ns wat heb. Ik wil niet dat 'alles' om mijn gezondheid draait. Ik heb inmiddels opgezocht wat die nierwaarde precies inhoudt en heb in een duidelijk grafiekje gezien dat de waarde inderdaad niet veel verder moet zakken. Ik wacht de echo maar af. Weer een uitstapje naar het Onze Lieve, de juiste afdeling vinden en wachten. Dan weer naar de huisarts, een nieuwe...
Artsen en ziekenhuizen... niet mijn favoriete bezigheden.