Geduld

Onrust. Onrust in m'n hoofd. In mijn blog van 17 maart 'Toos Werkloos' schreef ik nog: "deze keer kies ik ervoor om de tijd te nemen en eens rustig na te denken hoe het nu verder moet". Mooi gesproken, verstandig ook ;) In de praktijk blijkt dat rustig nadenken minder eenvoudig te zijn.

Ik ben nu vanaf 25 februari (dat zijn 24 werkdagen) thuis en vanaf 15 maart écht werkeloos. Dat klinkt kort en ik zou het kunnen zien als een welverdiende 'pauze' na 32 jaar werken. Niets is minder waar. Ik ben onrustig, ongedurig, gespannen en geagiteerd. De éne dag gaat het goed, de volgende zit ik chagrijnig en emotioneel op de bank. Zondagmorgen lag ik wakker in bed, na te denken hoe het verder moet. Eenmaal uit bed was ik uit m'n humeur en Bruce heeft het dan niet makkelijk! Ik ben dan kort, scherp, cynisch en zeker niet lief. Bij het tweede kopje koffie heb ik mijn ongerustheid, mijn onzekerheid, mijn 'probleem' onder woorden proberen te brengen. "Lieverd, hoe moet het in de toekomst, wat kan ik gaan doen".

Bruce begrijpt me, maar zegt dat ik geduldig moet zijn. Geduld zit niet in mijn karakter.
Bruce is geduldig, relativerend, begrijpend, meevoelend, behulpzaam en praktisch ingesteld. (Om nog maar niet te spreken over liefdevol, creatief, grappig, innemend, kalm, slim en zorgzaam. Bruce heeft zoveel goede eigenschappen, teveel om op te noemen. Daarom is hij de man van mijn leven. Maar goed, ik dwaal af... ) Bruce weet dat ik het heerlijk vind om te werken, te regelen en organiseren, verantwoordelijkheid te dragen. Hij wijst erop dat het verstandig is om te wachten op bericht van het UWV. Hij heeft gelijk. Dat kan ik heus wel: rustig afwachten...

Maandag sta ik 'verkeerd' op. M'n lijf voelt zwaar, pijn bij het lopen, de accu is 's nachts leeggelopen. Op zo'n dag zou ik niet eens willen werken. Ik zou het wel kunnen, want dat heb ik altijd gedaan. Dwars tegen alle pijn en moeheid in tóch werken. Is er dan iets veranderd in mijn denken? Het verschil tussen willen en kunnen? Dat is vooruitgang!

Waar komt die drang om 'nuttig' bezig te zijn vandaan? Wat is 'nuttig'? Wil ik iets bewijzen? Heb ik iets te bewijzen? Aan wie wil ik laten zien dat ik heus nog wel kan werken? Is er iemand die het me kwalijk zou nemen als ik niet meer zou werken? Ben ik minder zinvol, niet meer bruikbaar, minder waardevol als ik niet 16 uur per week 'in dienst' ben... Met m'n verstand kan ik daar volmondig Nee op antwoorden. Mijn gevoel schiet nog alle kanten op. Hier moet ik nog goed over nadenken, de vraag herkauwen en me beraden.

In de aankomende weken (misschien maanden) zal ik naar mezelf moeten luisteren. Gedachten ordenen, illusies opruimen, plannen rangschikken, ruimte maken voor bezinning, (voor)oordelen wegbergen. Dit is mijn tijd om te ervaren hoe goed ik het met mezelf  kan vinden. Misschien vind ik zelfs wel een antwoord op de vraag waarom ik nog altijd niet kan accepteren dat mijn lijf me in de steek laat. Accepteren dat ik wel wil, maar simpelweg niet kan.

Geduld is het beste gebed (Boeddha). Wie is een groot mens? Die het sterkst is in het uitoefenen van geduld (Boeddha). Geduld is een pleister voor alle wonden (Miguel de Cervantes Saavedra). Wie geen geduld heeft is zeer arm (Shakespeare). Geduld is niets anders dan een soort energie (George Sand).
Hoog tijd om geduld te omarmen, aan te leren en te beoefenen. Je kan het Mirjam! Yes you can :)