Het is officieel... met ingang van gisteren heb ik geen baan meer. Ontslagen om bedrijfseconomische redenen. Ofwel, de zaken gaan slecht en ik ben een dure kracht. Dit is de derde keer in 6 jaar tijd dat ik ben ontslagen. Het went niet. Al heeft het niets te maken met capabiliteit, inzet of motivatie, je krijgt er toch een 'knauw' van. Je weet dat je er niets aan kunt doen, maar het voelt toch een beetje als falen. De eerste keer ging het om een reorganisatie, de tweede keer waren de 16 uur die ik werkte niet genoeg en nu de laatste keer dus vanwege bedrijfseconomische redenen. Tenminste... dat zijn de redenen die de 3 werkgevers mij hebben gegeven ;) En wat doe je eraan? Helemaal niets, nada, noppes !
Afgelopen paar weken was ik al vrij. Ik heb al mijn vakantiedagen (verplicht) opgenomen. Bij vakantie heb ik toch een heel andere voorstelling. Met manlief in de auto naar Duitsland, met het bootje erop uit op de grachten van Amsterdam, de stad in en op een terrasje zitten met een glas rosé. Niets hoeven, geen verplichtingen. Op de verlanglijst staan een week Sevilla en een week Venetië. Tot dan blijven we voor onze lieve Bolle zorgen die over een paar maanden 14 jaar wordt.We zijn beiden niet van die wereldreizigers en met weinig tevreden.
Een vakantiedag voor mij is een halve dag; van 08.30 tot 12.30 uur. Vier dagen per week. Een jaar of zes geleden werkte ik nog 32 uur per week. Na een schub, burn-out, overspannen (
of een combinatie daarvan, geef het beestje een naam) werd ik voor 50% afgekeurd. Dat was toen een opluchting, want ik kon niet meer. Er volgde reïntegratie bij een andere tak van hetzelfde bedrijf als waar ik voor werkte. Toen de reïntegratie achter de rug was (denk aan maanden en maanden) werd ik door een reorganisatie ontslagen. Via een klant van dit bedrijf kon ik vrijwel direct weer aan het werk voor 16 uur als Management Assistant. Uitzonderlijk om in die functie maar 16 uur te werken. Dat bleek dan ook, want mijn contract werd niet verlengd en er werd iemand aangenomen voor 40 uur. Ik zou Mirjam niet zijn om niet onmiddelijk op zoek te gaan naar ander werk. Weer sprak ik een klant aan van de werkgever en wonder boven wonder nam hij me aan als Personal Assistant voor 16 uur. Ik heb geboft de afgelopen jaren!
Deze keer is het anders. Het moet anders. Ik heb al die jaren doorgedouwd, ik ben ruim over mijn grenzen gegaan. Doordeweeks (met plezier) werken en in de weekenden geen energie en veelal pijn. Met allerlei excuses verjaardagen afzeggen, niet genoeg energie om een paar uur te winkelen, pijnkillers innemen om toch maar te kunnen doen wat eigenlijk niet gaat. Dat is voor mijn lief moeilijk te accepteren. Ik heb werk nodig om mezelf 'nuttig' te voelen (afwijking?), maar niet meer koste wat het kost. Deze keer kies ik ervoor om de tijd te nemen en eens rustig na te denken hoe het nu verder moet.
Mijn vakantiedagen heb ik besteed aan het aanvragen van een WW uitkering, het wijzigen van mijn WIA uitkering, het aanvragen van een herbeoordeling van het UWV. Voor het eerst sinds lange tijd eens even de deur uit voor een boodschapje, tanken, op visite. Niet direct vanuit mijn werk doodmoe en al slingerend met Bolle een wandelingetje maken. Nu slenteren we rustig en neem ik alle tijd. De rust keert langzaam terug, ook in mijn lijf.
Wie weet wat de toekomst zal brengen? Niemand toch? Ik wacht het rustig af. Zeg ik nu ;) Een blog schrijven op de galerij in het zonnetje is ook niet verkeerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten