Mijn eerste blog!
Sinds een week of twee ben ik thuis, 'op vakantie'. Noodgedwongen heb ik al mijn vakantiedagen op moeten nemen omdat ik per 15 maart ontslag heb gekregen. En al ben ik nog maar zo kort dagelijks thuis, de verveling slaat al toe. Ik moet wat te doen hebben.
Gisteren dus eerst maar gegoogled: hoe start ik een blog. En waar een niet-digibeet 5 minuten over zal doen, ben ik toch een paar uur zoet geweest. En ik ben tevreden, zelfs trots met het resultaat. Ongetwijfeld vatbaar voor verbetering, maar voor nu goed genoeg!
Waar wil ik dan over bloggen? Over gewone en dagelijkse dingen, huis-tuin- en keukenbabbel. Met als verschil van andere vrouwen dat ik één van die 16.000 mensen in Nederland ben met MS. Daarbij ben ik slechthorend wat knap lastig is. Rechts helemaal doof, links nog 35%.
Daar gaan we dan... Mijn eerste blog!
Gisteren was een 'slechte' dag. 's Nachts voelde ik de pijn al opkomen. Ik ga er zo'n 3 of 4 keer per nacht uit om te plassen. Het uit bed stappen werd in de nacht al moeilijker. Ik slaap slecht en meestal val ik tegen de ochtend echt pas echt goed in slaap. Dus toen ik rond 09.30 uur uit bed kwam, wist ik al hoe laat het was. Ja, 09.30 uur :) Mijn lieve man was er al een paar uurtjes uit en heeft dan onze hond al uitgelaten. Op vrijdagochtend werkt hij thuis. In eerste instantie doe ik of er niets aan de hand is. Na al die jaren wil ik nog steeds niet toegeven dat de MS de baas is over mijn lijf. Niet aan mezelf, niet aan de mensen van wie ik hou en al helemaal niet aan vrienden/kennissen, collega's en vreemden. Na wat heen-en-weer gebabbel, een kopje koffie en het appeltje ben ik eerst gaan douchen. Weet mijn man dan al wat voor een dag het zal worden of heb ik het verborgen kunnen houden? Ik denk dat hij het weet. Zodra ik de badkamer binnen stap, stromen de tranen al. Veroorzaakt door pijn, onmacht. Ik wil dit niet! Maar ik heb niets te willen. Onder de douche spreek ik mezelf toe. Hou 'ns op met jezelf zielig vinden, accepteer nu maar dat het zo is. Als ik aangekleed en wel de huiskamer weer binnenkom en koffie wil gaan zetten, staat mijn man al achter me. "Niet zo'n goede dag vandaag hé?". En al had ik me nog zo voorgenomen om NIET meer te huilen, komen de tranen toch weer. Hij weet het, ik weet het... even een lieve knuffel en weer verder. Natuurlijk zegt hij dat hij ook wel alleen boodschappen kan doen. Zoals gebruikelijk antwoord ik dat dat absoluut niet nodig is. Ik neem een stevige pijnstiller, het zal zo wel beter gaan. We vertrekken voor de boodschappen. Dat doen we één keer per week, want zo leuk vinden we dat niet ;) Lekker veel in de bonus, want dan denken we goedkoper uit te zijn. In de auto op weg naar huis zegt manlief dat hij wel even met de hond zal wandelen. Hoewel ik weet dat hij er geen enkele moeite mee heeft, sla ik zijn aanbod af. Na al die jaren weet hij dat hij niet hoeft aan te dringen. Als ik niet meer mee kan om boodschappen te doen, als ik niet meer zelf de hond uit kan laten.... dan... dan... weet ik eigenlijk niet. Het is voor mij heel belangrijk dat het leven er zo gewoon mogelijk uitziet. Eenmaal buiten met de hond kost het me veel inspanning om te lopen, maar ik zet door. Ik geniet van het oude beestje. Ze is bijna 14 en maakt me nog altijd blij. Zij is ook de reden dat ik in ieder geval één keer per dag een ommetje maak. Thuisgekomen ben ik 'gesloopt', maar een tweede pijnstiller en een verse boterham doen wonderen. Ik ga achter de laptop zitten om deze pagina te maken en als het allemaal niet zo wil lukken kijken we nog een aflevering van Scandal, de serie waar we middenin zitten. Dan is het ineens al half zes, hoogste tijd om met nog een pijnstiller even te gaan rusten. Dat is een dagelijks terugkerend ritueel. De tijd kan nog weleens verschillen, maar even lezen en daarna een uurtje slapen is vaste prik. Meestal zo tussen 5 en 7, terwijl mijn liefde het eten kookt. Dat is zo gegroeid. Niet alleen vanwege het tekort aan energie aan mijn kant, maar ook zeker het feit dat ik niet kan koken. Hij tovert iedere avond weer een heerlijke maaltijd op tafel. Na het eten met alweer een Tramadol, volgt het nieuws. 's Avonds laat ik onze hond niet uit, ook die gewoonte is zo ontstaan. Als ik dan de vaatwasser heb ingeruimd, de koffie heb ingeschonken, het nieuws hebben gezien, de hond is uitgeweest is het meestal tijd voor een serie. In het weekend doen we makkelijk 3 afleveringen per avond. Op vrijdagavond kijk ik graag naar The Voice. En al hoor ik de helft niet, ik kijk er nog altijd graag naar. Mijn supersonische hoortoestel wat direct verbonden is met de TV doe ik even in, maar dan toch al snel weer uit. Ben ik nou de enige slechthorende die een hekel heeft aan het apparaatje?
Een slechte dag... wat is nou eigenlijk een slechte dag? Nee, pijn is niet fijn. En van het eeuwige gebrek aan energie word ik ook al niet vrolijk. Maar ik heb mijn partner, onze hond, een fijn appartement, een goed bed en al met al functioneren we toch heel aardig :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten